ünlü hikayedir...
kartallar 40 yıllarını tamamladıklarında yaşam ile ölüm arasında bir kararla karşı karşıya kalıyor... yeniden hayata tutunmak için ya savaşacak ya da pes edip ölecek... 70 yıl ve üstünde yaşayan kartallar olduğunu düşünürsek kuş türleri içinde en uzun hayatta kalanları olduğunu söyleyebiliriz...
bir kartal'ın yaşı 40'a geldiğinde pençeleri sertleşip, esnekliğini yitiriyor... işte bu sebeple de eskisi kadar iyi avlanamıyor... neredeyse avını kavrayıp tutamayacak hale geliyor... gagaları uzayıp göğüslerine doğru kıvrılıyor... beraberinde kanatları da yaşlanıp ağırlaşıyor... tüyleri de kartlaşınca uçamayacak hale geliyor... işte tam da bu noktada yaşam ile ölüm arasındaki o kararı veriyor kartal... ya ölecek ya da yeniden doğuşun sancılarına katlanacak...
gelelim bir kartalın yeniden doğuşunun nasıl olduğuna... sır bu noktada gizli, eğer yaşamayı seçmişse bir kartal, tam 150 gün yani yaklaşık 5 aylık bir sürece giriyor... önce bir dağın tepesine uçuyor... yeniden doğmak için uygun yeri bulduğunda kartal gagasını sert bir şekilde kayaya vurmaya başlıyor... sonunda o vurmaların şiddetiyle gagası yerinden sökülüyor ve düşüyor... bir süre yeni gagasının çıkmasını bekledikten sonra yeni gagayla bu defa pençelerini yerinden söküp çıkarıyor... o yeni pençelerle de yaşlanmış tüylerini yoluyor...yeni tüyleri ve kanatlarıyla o zorlu süreci tamamlayan kartal, sonunda 20 yıl veya daha üstünde sürecek yeni bir yaşama başlıyor...
özetle...yeniden doğmak diye bir şey var...üstelik kül olmayı beklemeden...küllerinden değil; kendinden...
Ne güzel bir hikaye bu böyle... İşte hibrit düşünebilmek de bu konuda biz insana böyle bir dönüşüm imkanı sunuyor. Hayata bakışımızdan, sosyal yaşantımıza, olaylara yaklaşımımızdan, iş ve özel hayatımıza her yönden yeni bir soluk getirmekle kalmıyor, ona değer katmak, yeniden yorumlamak, tasarlamak fırsatları da getirebiliyor... Bu bakış açısını içselleştirdiğimizde kendimizden, küllerimizden doğmak zahmetine girmeden atomaltı parçacık düzeyinde kendimizi yeniden tasarlama olanağına kavuşabiliyoruz. İroni bir parça belki... fakat ciddiyim de aynı zamanda...
