Bir evden bir araban ve onca servetten daha değerliydi o yaşlarda ambalajı turuncu çikolatalar. O yaşlar dediğim ilkokul yılları.Hayata başlandığı yer,hayatın başladığı zaman
İlkokulu babamın memuriyeti nedeniyle üç farklı şehirde tamamladım.Farklı yerler,farklı kültürler insana beklentisinin çok çok üstünde zenginlikler katıyor.Araya çok olay giriyor daha sonraları ve yüz binlerce insan.Yeni şeyler eskiyi git gide yok ediyor.Kimisini zihinde öğütüp geri dönüşümsüz hurdalıklara savururken kimi anıyı canlı tutar.Sürekli getirilir akla ki unutulmasın yok olmasın.
İlköğrenime başladığım okulda bir yıl kalabildim.Hatırladığım çok az çocuk kaldı,hiçbirisi ile de görüşmek ve konuşmak imkanım olmadı.Asında ne yaparlar ne ederler merakım da hiç olmadı.Ta ki geçen hafta şahit olduğum bir olaya kadar,Köy okulunda çalışıyorum ve öğencilerim köyde yaşayan çocuklar.Teneffüste dışarıyı gözlemliyorum.Bir öğrenci çikolatayı yarısına kadar yedi,daha sonra kalan yarısını arkadaşına verdi.Kendi kendime dedim acaba bu çocuk çikolatayı ikiye bölmeyi ayırt edemez mi? Nede ısırdığı çikolatayı verdi ki, sonra diğeri tiksinmeden nasıl yiyebiliyor arkadaşının salyaları ile soslanmış o çikolatayı?
Biraz onlara bakakaldım,hatıralarımda paslanmaya başlamış ilkokul yıllarım geldi. Ve yüzlerin birbir silinen eski arkadaşlarım.Biz de bölmezdik çikolatayı, yerdik birazını kalanını paylaşırdık arkadaşımızla.En çok da Harun ile paylaşırdık.Sahi Harun ne yapıyor acaba? Koskoca adamdır şimdi o.Soyadı ne idi iki onun? Birazcık arşiv taraması buldum soy adını da,arayalım bakalım faceden,birkaç tane var deneyelim bakalım şansımızı.
Harun o günün akşamında dönüş yaptı, beni hatırladı,tuttuğum takıma, çantamın rengine kadar bir bir saydı.Güzel oldu eskilerden biriyle görüşmek.O akşam şunu anladım, insan kibiriyle büyürmüş. Bana şimdi tiksinç gelen ne kadar doğalmış.En önemlisi de o yıllar ne güzelmiş
|
44
12