GİTMEK Mİ ZOR KALMAK MI ?
Giden gitsin, kalan sağlar bizimdir..Bu ne boşvermişlik değil mi ?
Gitmek mi zor , kalmak mı zor ? derler..Hangisi daha zor desek daha gerçekçi olur sanki.Kalan gidenin arkasından ağıt yakmaz belki, giden arkasına hiç bakmadan kapıyı çarpar belki ama madalyonun öbür yüzünde yaşananlar salt sadece gitmek ve kalmak mıdır? Sorgulanmaz mı vefa,dostluk,sevda, sadakat, verilen sözler, idealler…
Duygu yoğunluğunda, gitmenin ve kalmanın vermiş olduğu hezeyanların , burukluğunun yanında, gidenle kalanı bir tutmak haksızlık olur...Velhasılı gidenle kalan bir değildir.
Giden yükünü almış, içini boşaltmış, ne varsa dökmüştür.Belki kapıyı bir daha hiç açmayacağını düşünerek çarparak gitmiştir,ardına kadar kapatmıştır. Düşünmez ardına kadar kapattığı o kapıya bir gün muhtaç olabileceğini..Zaten gidecek gücü ve cesareti bulduğuna göre arkasına almıştır, sorgulanacakları,hezeyanları, karmaşaları…meydan okumuştur her şeye ve herkese..
Arkasına bakmaz giden… bakmamalı…Dönüp baktığında vicdan denilen muhasebe ile yüzleşecek, boğazı düğüm düğüm olacak, bir senfoni edasında ama sessiz bir çığlığa dönüşecek, gidiyorum ama…! ile başlayan serzenişler...Buğulu gözler ile arkasına bakarsa giden ‘’sessiz gidişin vuslatı ertlenir,olmaz bunun adı gitmek’’ … Arkasına bakmamalı giden..
Eğer arkanda bıraktığın kalp yarası, dost vefası değilse, bakmasın arkasına giden..Vazgeçilmez sanmamalı kendisini…Eğer gitmenin ve bıraktıklarının acısını taaa ! içinde hissetmiyorsa geçer hepsi..Neler geçmedi ki..Nelere alışmadı ki…Arkasına bakmamalı giden…Sessiz çığlıklarla gitmeli…’’Sen iyisin, sen süpersin, sen beni hak etmiyorsun,sen bunları hak etmiyorsun,sen en iyisine layıksın’’ diyerek sessiz çığlıkla oluşan yarayı kangren etmemeli.Öldürmeli içinde ,gitmesini gerektircek geçmişe dair ne varsa..Yaşarken ölüye dönmemeli, döndürmemeli, Bırakmamalı arkasında bir enkaz..Hatta arkasında bir enkaz bıraktığını bile bilmemeli..Arkasına bakmamalı giden..
Ya kalan..Evet kalan…Hani olur ya bir çocuğun elinden oyuncaklarını alırsınız da, onun için en önemli olan ,tüm dünyası olan bebeklerini ,bilyelerini, arabalarını alırsınız ya..İşte kalanda böyledir.. Kalandır bu acının en gerçekçi sahibi… vicdanı değil kalbidir kavga eden...Gidilecek çok yol, aşılacak çok engel vardır onun için…Gidene dur demek mi, yoksa giden gitsin kalan sağlar bizimdir demek mi ağırdır..Gitme diyecek gücü bulabilir mi..Gitme dese kalacak mı?
Keşkelerle başlayan ama ile bağlanan cümlelerin sonucu hep ağır gelir...Çıkamaz içinden…Gitmemeli, kalmalıyız,birlikte mücadele etmeliyiz,engelleri aşmalıyız diye serzenişte bulunur ama nafile. Giden çoktan gitmiştir..Kalandır acının gerçek sahibi...
Velhasılı ,Mağlup değildir gidende kalanda...Giden elbet arkasında bıraktığı enkazın bedelini en ağırından ödeyecek, belki asla elde edemeyeceği bir fırsatı tepmiş olacak ama sonunda sığınacak bir liman bulacaktır.Belki de arkasında bıraktıklarının yükünü derinlerde hep taşıyacak yer yer ızdırap olacaktır.Belki de uçurumdan döndüğünü düşünüp iyiki de gitmişim diyecek...Kalan ise o artık yok diyecek, bırakılmışlığın vermiş olduğu buhranı ,kendi içinde dizginleyecek, sil baştan yaşayacaktır hayatı.Gidene inat yaşayacaktır. dizginlediğinde... Gidene inat dik duracaktır..
Peki bıraktığı izler mi?
İşte o izler belki milyonlarca giden,gitmek zorunda kalan, ve gidenlerin arkasından buğulu gözlerle bakan, gitme diyemeyen buruk kalplerin içinde gizlidir..Birçok kişinin böyle gizemli bir hikayesi yok mu..Bu gizemde orda kalsın..
8.12.2007
