İşin şakası bir yana hocam. İyi sınıflarım da oldu kötü sınıflarım da. Hiç rahatsız olmadım gerçek seviyemi görmekten. Okuttuğum her sınıfı 2.sınıftan itibaren deneme sınavlarına koydum.
Okuma yarışı çok öğretmen arkadaşımızın karşı çıktığı bir uygulama. Bende de hastalıktır çocuklardaki okuma gelişimini takip etme. Ve sanırım bugünlerde hepimizde "Aslında 1.dönem daha kolaymış" düşüncesi hakim.
Doğrusu da budur. 1.sınıfın ikinci dönemi ve 2.sınıf bence çok şeyin temellerinin atıldığı bir zaman dilimi.
Emeğin olduğu yerde mutlaka iyi şeyler olur. Bu bile bir emektir. Rabbim utandırmasın.
Sırf isminde yarış var diye kızan zümremlerimiz var.
İnsanların mutluluk ölçüsü üzerine bir araştırma var. Sorulan soru " Kendinizi ne zaman mutlu hissedersiniz. ? " ,
İnsanlar bu soruyu, kendine en yakın gördüğü, meslektaşı, aile bireyi, akrabası ya da komşusuna göre değerlendirmiş.
İnsanların mutluluk ölçeği "Ben kafamda ki kişiden fazla isem, mutluyum. " şeklinde.
Japonya ilk okullarında her sabah toplanıp sınıfta, "dünden daha çok çalışacağıma yemin ederim." diye bir and var.
Bence gerçekte olan "insanın yarışı, aslında her zaman kendisidir."
