Baharşekeri öğretmenimin özel öğrencisinin annesi için birkaç mısra karaladım... Nacizane...
Çiçekler bilirim,
Her toprağı sevmez,
Her bahçıvanda gülmez,
Nazlıdırlar, kırılgan ve naif; Yaprakları pamuktan hafif,
Azıcık hoyrat dokunsanız
Dağılır ,
Toplayamazsınız...
Çocuklar bilirim,
Diğerlerinden farklı,
İçlerinde döner kendi dünyaları,
Yalnızca sevdikleri,
Anlar onları..
Oysa ki hepsinden çok
İhtiyaç duyar şefkate,
Saplanır yüreğe sivri bıçak
Söylemeyin otistik diye...
Halbuki özeldirler, sadece özel
Bir ana yüreği bir baba dokunuşu
Belki tüm buzları çözer...
Dert etme sen biriciğim,
Ömrüm oldukça,
Gücüm yettikçe,
Kalbim attıkça,
Hep seninle yürüyeceğim...
Öğretmenim şiiriniz çoook güzel olmuş, kaleminize, yüreğinize sağlık. Sadece ''otistik'' kelimesi geçmeseydi keşke diye düşündüm. Zaten o sıfat her yerde karşılarına çıkarken, onların üzüntüsünü dile getirirken tekrar durumunu vurgulamış hissi oluştu bende...
Özür dilerim, şiiri her okuyuşumda bu duyguya kapıldığım için yazmak istedim...
