Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Hiç sorma!
İnsan neden  hep aynı yerinden ,
Kırılır ,yaralanır diye.
Sevginin üşüdüğü yerde
Ayrılığın yoğunluğunda
Yeni yazılmış bi şiirin
Mısralarında saklanıyor
Umudun tomurcuklu dalı kırılmış,
Dökülürken gülün yaprağı
Hep bir ağızdan,birşeylere susmuşuz
Susarken, penceresiz duvarlar örülmüş
Zamanın içinde, boylu boyunca masumluk kalmış.

Sabrın kör olduğu,
Koyu bi buluttan çıkmış dilsiz fırtınalar
Söylenmeyen sözlerin içinde
Unutma beni çiçeği susuz kalmış.....

alfabede ki en sessiz harf oluverir -bazen- harflerim
lal ederler -hangi söze damlarlarsa- en konuşkan dilleri...
mum ışığının gölge oyunlarına kuklalar kelimelerim
alevden damlalar halinde dağlar -bazen- yürekleri...
ses tellerinde nota bulamayan dermansız hecelerim
fısıltılarla ulur gecenin lacivertine acıklı bir ninniyi...
kınının içine mühürlü kanla yıkanmış günahkar bir kılıcı
konuşturur rezervlenmiş son damla fedakar iradem...
kurtulsun isterim tek sevdiklerim, yıkılmamış olanlar inancı
canım damarlarımdan boşanırkenki tek tınısı ise matem...
hasata kadar dik durabilmiş savaşçı ruhlu yorgun buğdaylar...
biçer-döver bıçaklarının kırıcı darbeleriyle bir bir dağılırlar...
bilir misin ki bu sindirerek yaşadığım en güzel eylül...
biraz acı, çokça hasret ve dalında inadına şafak açan gül...

gücendi sana şiir
artık gelmiyor ne söz ne hece
söyleyin eylüle
hüznü yükledik güle
solmasın aşk diye diye "

kulaklarımın/gözlerimin değdiği her kalabalığın sesi kısık;
yalnızlığını yüceltip, tanıtabilmenin telaşına düşmüşlerin...
bezmişlerin, üzülmüşlerin, ümit etmeye bile üşenmişlerin...
umutlarını yele vermişlerin/yerle yeksan etmişlerin...
kalmışların, gitmişlerin, gidememişlerin, beklemişlerin...
sesine söz eklememişlerin, -tercihli- sessizlerin;
sesi kısık hepsinin; susuşları serin...bakışları derin...

insanlar ve ağaçlar...
aslında ne kadar da çok benziyor ağaçlara insanlar...
kimisi yapraktır, kimisi dal...
kimisi ağı damlatır dalından/dilinden, kimisi bal...
kimisi bahardan bahara çiçek olup açar,
kimisi kışa inat yaprak dökmekten-bile-kaçar...
kimisi kök salmış en derinlere,
kimisini üflesen yıkılacak...
kimisi gökyüzüne ulaşma çabasında,
kimi kök olmuş; güneşe hasret, toprak altında...
kimisi tohum; içinde koca bir ağacı saklar da
ödün vermez mütevazılığından...
kimisi meyveye bile duramayacak bir yalancı çiçek;
yanından bile geçilmez tafrasından...
kiminin içini kurt yer de haberi yok,
kimisi gövdesine tırmanan karıncaya bile düşman...

öyle ki; kesildiğinde bile,
kimisi odun olur yakılmak için...
kimisi kitap olur okunmak için...

Yollar, ağaçlar, evler, insanlar, şehir boydan boya ıssız bir tek düzelikle şekillenmiş
Içimden ne yapmak gelmiyor,
tüm izler yine içimden dışına
içimde eskiyor yüzün
başlıbaşına hüzün
başı pare pare dumanlı
dağ gibi seni sevmek.."

Gül rengi’

hüznümün her yanına güz oyalı
şimdi herşeyde yarım kalmış
bir aşkın sarhoşluğu
durur kapı aralığında senin
şiir yüklü katarları kalbimin

Kapıyı açmaktır hayat
Açılıncaya kadar umuttur yaşamak
Sonrası kader ve insanlıktır.
Toprağa ne sevgi
Ne de can ekilir.
Toprağa ve gönüle  geri dönüşü  olmayan sadece insan verilir.

Sevgi neresinden başlar insanlığın
Masumiyet neresinde son bulur yaşamın
Toprağa düşer oldum
Toprağa düşerken düşler oldum....

Gözüm kulağım telefonda
Sana özel yaptığım ton sesinde
Bir türlü çalmayan...
Senden ayrıldığımdan beri yazamamıştım sana
Aslında yazacak söyleyecek birşey de yok biliyorum
Tutamadım kendimi işte
Basit masum söyleyemediğim yaşadığım
tüm duyguların hepsini yükleyerek bir "merhaba" yazdım.
Ve cevabını bekledim
Bekledim.
Bekledim..
Bekledim...
Cevap yazmadın...........
(Birkez daha kırıldı yüreğim...)
Ayrılık kötü ama bunu kimseye anlatamamak
Birşey olmamış gibi davranmak
Neden hüzünlü olduğunu kimseye anlatamamak daha kötü...
Seni görüp seninle göz göze gelmemeye çalışmak zifiri karanlıkta el yordamıyla yürümeye çalışmak gibi nereye gittiğini bilmeden sonu olmayan başıboş duygular gibi...
         
                                (Anlayacağın iyi değilim)

                 

İçimde bitmeyen bir heyecan.
Yol uzun hayat kısa.
Geriye şöyle bir dönüp baksam
Yaslansam hangi eleme,yasa.

Gönül artığı düşlerin döküldüğü yollarda
Hüzün ve acılar egemen olacaksa,
Keder sınırlarını kalın çizgilerle çizmişse sevginin
Yokluğa gözyaşı eşlik ediyorsa,
Onca kayıpların ardından gri bulutların saçaklarında sabahlıyorsan
Varla yok arası ,
Lüzumsuz fazlalıklarla doldurma gönül sepetini...

Bırak rafta kalsın
Mutluluğu kursağımızda bırakan içli bi veda
Yüreğimize dolanan ayrılıklar...

gözlerime/ruhuma yerleşen karanlık
samanyolunun merkezinde büyürken,
vezirine yenik düşmüş beyaz şah!..
terkedilmiş yalnız piyon üşürken...
damalı tahtanın soğuk zemininde ben
bir at ve kale yanında çürürken
sen şafağı/zamanı yutmakla meşgulsen;
neronlarım soğuk füzyon şartlarında,
yaslamış sırtını ses duvarına!..
göz yaşlarım gökyüzünde girişim deseni...
rüzgarı hissediyorum saçlarımda...
zülfüm dolanır kollarıma, bacaklarıma
çekerken dibe düşündürür seni...
ve zihnime yer eden o -tarifsiz- gözlerini...

bizim acımız kutsanmıştır aşk doğurur
hüznü savunmasız yakalar mevsim
 yaprak düşer umudu (y)ele verir
küllenir olağan hayat sensiz
kış büyüsü kıskacında kısalıyor ömür

nereden yakalarsa ölüm orda şiir olur
güz bekler kalbin rengine dokunur
kırılıp döküle içimizden geçer
hece hece hasret hüzün
bir de sen.."

esatirden bugünüme kahramanlar araklıyor, bin bir poz!..
türlü türlü isimler veriyor rüzgara, başucumda Homeros...
terli dizelerim pabuçlarıma damlıyor; sessizim...
şarkılarım, başıma üşüşen baykuşları kovalıyor...

dalıp gidiyorum dünyanın gözümde biriken yerlerine...
akustiği bozulmuş bu eski sahnenin gizli/saklı günlerine...
tohumlardaki çamurun,ellerimdeki hamurun dünlerine...
yasal hüznüm, yasakların ezberleri ile doluyor...

sonra bir bakıyorum, apollon karşımda, çaldığıysa lir...
duymazdan geliyor homeros, rüzgarsa oralı bile değil...
huşu ile bakıyorum gözüme/göğsüme sığmayan gökyüzüne...
şiirlerim, doğum sancısıyla kıvranan bulutlara yol alıyor...

Kuşları kafeste
İnsanı aheste aheste sevdik.
Bazı kuşlar
Bazı insanlar çok şey öğretti hayatta
Biri uçmayı
Biri göçmeyi
Bazen aklım uçuyor
Bazen kalbim göçüyor

Akıl da
Kalpte
Kendine bi yol çizmiş...
ikisi de beni yol bilmiş
seni de gök...