Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Bi iyi niyetin kanatları yaralı
Yozlaşıyor,yoksulluğun çekiciliğinde
Kabul ve anlayış yolları.

Kırlangıçlar neşesini yitirirken
Körlük kanat takmış,görünmezliğin üstüne
İbret dedikleri ,kurak bi rüzgarla savrulmuş
Kalbim diyorum;
Rüzgarın sesini
Göğün rengini unuturken
Yurtsuzluğu yurt edinmiş….

Ey gül !
Toprağın altında mı ?
Üstünde mi?
Sevda yüklü kokuların...
(toplum-bilim)

Hayaller kurarmısın
Özgürce
Masum bir çocuk hayali midir
Yoksa imkansızı mı istersin
Gözleri anlamak mı
Yüreğin dilinden anlamak mı hayalin
Güzel kalpli insan
Hayal kur ve yaşa
Olmaz diye kaygılanma
Yaşanmayan bir şey hayalde olmaz belkide
Özgür ol kuş gibi uçamasanda
Ruhun gönlün
Bulut tepelerinde olsun

Yaprak dalından düşüyordu tüm heybetiyle
Ağaç vakit hazan demişti
Vakit ayrılık
Dışarıda yağmur huzuru toprak kokusu
Dışarıda bir kadın, düşünüyordu
Düşünürken üşüyordu
Heybesinde yorgunluk damlaları
Bir adım atmaktan korkuyordu
Gözlerinde cam kesiği
Ruhu kanıyordu
Etrafta tüm ömre yetecek gürültü
Kulaklarından taşıyordu
Bedeni külüstür bir araba gibi
Yeryüzü mezarlığında yaşıyordu
Dışarıda kar soğuğu bir ekim
Eylülün yasını tutuyordu
İklimlerce ağlasa
Mevsimlere haykırsa
Sesi bir söze erer miydi
Sessiz bir çığlık olup
Yüreģini mi delerdi?
Kıyısına vardığı cümleler
Anlamında boğuluyordu
Kadın tüm anlamsızlıklardı
Dışarıda anlamından bihaber vücutlar cirit atıyordu
Bulut yıkasa ömürleri
Okyanus yüreğinde buluşsa Küçük Kara Balıkla
Kadın masallarda yaşıyordu.

Gecenin sessizliği yavaş yavaş sarıyor etrafı
Sus ve dinle
Kulağına fısılda
Yüreği yol bilen sözcükleri
Yıldızlara isim koy
Her biri bir umudu simgelesin
Konuş onlrla belki
Onlar duyar sessiz çığlıklarını

   

Birlikte geçirdiğimiz mutlu anların
Adresleri var elimde
Düşüyorum her gece yollara
Kime sorsam yanlış adresteyim...
           (Nerdesin)

Eskiden her şey
Diye başayan cümleye anlam veremezdim
Zaman değişiyor
Modern oluyoruz
Hayat daha da kolaylaştı
Şimdi anlıyorum neden
Eskiden dendiğini
Huzurda eski de kalmış
Domates eskisi gibi lezzetli değil
Bayramlar sanki unutulmuş
En hazin olanı sevgi de eski de kalmış
Kalp kırmak en kolayı olmuş
Şimdi düşünüyorum da ileriye gitmek yerine
Keşke eskide kalsaydım

şehirler uygun ad/ımdır sahibine...
bir işçi gibi sevdim bu sokakları mesela...
bir diğer sokakta terk ettiğim
acıya durmuş/doymuş  bedenim gibi
diziliyorum kendi ellerimle
sonu denize çıkan caddelerin
-gereksiz düzenli-parke taşları gibi...
kirlenmiş değil, içimden sökülmüş sanki
yağmurun küçücük ayakları...
(elleri gibi...ayakları da mini mini...)
sesi çok davetkar/çok hınzır...
üzerime yürüyor suları...
ip atlayan bir çocuğun düşüşü gibi sanki
dizlerimde kırmızısı...
görüyorum kanıyor ama hiç acımıyor...
ve nasılsa/nasıl oluyorsa oluyor...
satırların öpüyor
bütün mavi günleri/kızıl şafakları...

Ey hayat çok şey istemedim senden aslında
Bi bardak sevgi
Bi avuç huzur
Bi kaç gram iyi niyet
Darası ve tasası olmayan saflık

Ey hayat cahillik ettim
Kör gözün
Sağır kulağın duymasın yine
Neyse benimkisi metrekareye boş zaman kaybı oturtmak
İkimizin iyiliği için birbirimizi görmezden gelelim her zamanki gibi....

ruhumuz terliyor...
çünkü büyük harfle başlamıyor yanlışlar...
oysa beklemek, sabretmek değildir...
gökyüzünün bir kuşu sevmesidir...

Gökyüzü alsana yanına beni
Yıldızlar arkadaşım olsun
Arada ay ile komşucyluk oynarım
Uçurtma yap arkadaşım
Rengi pembe olsun
Gökyüzünde beni bulsun
Üzülürsem bulut tepesinde
Kalırım
gözyaşlarım yağmur damlalarına karışsın

Çalışabildiğimiz kadar varız,
Tüketebildiğimiz kadar yok..
Alış verişlerimiz nefes kadar kıymetli

Nedir aşk kavuşamamak mı sevdiğine
Yağmurdan sonraki toprak kokusumu
Kaybolmak mı
Onsuz nefes alırken acı duymak mı
Mum alevine yaklaşmak mı
Yanacağını bile bile sevmek mi
Vazgeçmemek mi
Yoksa hiç biri değil mi
Kendi kendimize oluşturduğumuz
Bahanelerle dolu koca bir yalan mı
Aşk bana varlığını hatırlat
Olumsuzluklarla değil
Küçük bir çocuğun masumluğunda
Çok kıymetli tebessümle çık karşıma
Yoksa saklan ve elma desem de çıkma

kör şiirler yazdığım da oldu...
işitmez/işitilmez dizeler dizdiğim de...
lal heceler sıraladığım da oldu...
harfleri yakıp/üşüttüğüm de...
elsiz ayaksız bıraktığım da oldu,
yarım yamalak bitirdiğim de...
ama...
bir onursuz,
bir yüreksiz,
bir de umutsuz bırakmadım hiç bir şiiri...