Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Gece suskun
Kuşlar çoktan terketmiş
Sıcak diyarlar mutlu
Gece yorgun
Duyup da işitmeyen
Bakıp da görmeyen
Yüreksizler
Yorup gitmişler günü
Siyaha terkederken;
Renklerini çalmışlar.
Dallarını  kıra kıra
Meyve veren ağaçların.
Gövdesi kurumadan
Gölgesi toplamış herkesi
Ismarlaşırken rüzgarla
Bir  sözü kalmış kulaklarda
SABIR VE SEVGİ
Hayata bağlayan
Sizin için ağlayan..

şiirler dolusu sustuğumuzdan mı
ıssızlığı kalplerin
kül rengi aşklara dönüşüyor zaman
yağıyor dışarıda değil
içimize işliyor kar boran
öyle kış manzaraları gibiyiz uzak
bigane üşüyen yoksulluğumuzu
yok örtecek hiç kimse.."

Boşluklar içinde
Bir nokta
Yüzümü hangi yöne dönsem
Hayata çarpıyorum
Oysa bir nefesti aradığım
Dar gelen göğüsten emanet
Karaborsadan bin minnet
Unutarak aldığım
Insan hiç aldığını unutur mu diyerek hayıflandığım
Ayaklarım yollara sürüklenirken
Bedenim hadi ben de gideyim der hani de
Bu ağır gelen yüreğin kımıldamaya dermani yok
Ruhumda bir büyük deprem çatlakları
Elini nereye koyacağını bilemez ya insan hani
Ben kendimi nereye koyacağımı bilemiyorum henüz
Yıldızların parladığı gecelerde
Fısıldanırmış en güzel hayat cümleleri
Benim gökyüzümün yıldızları kayıp
Güneş bedenimi terketmiş
Insan hiç 36 derece ateşte donar mı
Amacı olmayan rotasız bir gemi
Adım atmaya mecalsiz
Yollar düşünmeden aşılamazsa
Beynim uyuşmuş
Sahi ben en son ne zaman yaşamıştım

Bı imkansızlığın içinde
Hiç!
Görmeden
Duymadan
Konuşmadan
Ben senden
Sen benden habersiz
Yanık bı türkü gibi
Sıcacık akmışsın yuregime
Sıcacık….

Anlatsam anlar mısın yalnızlığı,
Sen hiç yalnız kaldın mı ki!
Soğuk gecelerin ayazı gibi
Üşür benliğim,
Nedeni belli ya da belirsiz.

Yıldızlar kendi ışıklarından kör olmuşlar mıdır bilmem
Ki en çok kendine zarar vermez mi insan
Sevgiyi sevgi ortalıkta yokken ayırt edebilmek
Bize özgü bir eylem değil mi
Varlığı yoklukta bulmaya çalışma çabaları
Oysa ordaydı yüreğinin ucunda
Kör gözünün hizasında
Doğru kördü gözün
Yıldızlar kadar parlak
Saf sevgi
Vermeye doyamadan alınmamanın hüznünde
Kaç sevda treni daha kaćtı göz göre göre
Üzgünüm kördü dimi
Hissetmez miydi ama bir ten sıcaklığı
O görünmez çemberden yayılan...

Kimi yıldıza ağıt yazdı
Kimi aya,buluta
Kimse Güneş diyemedi
Deseler yanarlardı
Kim bilir güneşin yakmadığını
Hangi varlık
Hangi darlık yakar...

Şimdi gözüm
Bir akşam vaktinde Çayırbaşı
Sessizliğiyle meşhur gönlümün çığlığı
Poyraz mı o esen yoksa gurbet mi
Yükünüz ağırdır emeği taşıyorsanız
Ekmeği taşıyorsanız yük değil..
Kabayel mi o esen yoksa hasret mi
Biz Acılöz'ü uzak bilen çocuklardık
Ne ara kilometreler yakın oldu
Biz toprağı vatan bilen adamlardık
En son ne zaman toprağa bastık?..
Bize Çayırbaşı 4'tü kirvem
Ne ara hasreti dert oldu?..
Bize çakır dikeni gül, kangal menekşe, yandak fesleğendi gülüm
Ne zaman sardı dört yanımızı bu naylon çiçekler?.
Bizim yangınlarımız vardı
Mor açanda peygamber çiçeği
Bitmeyen sevdamız..
Şimdi gözüm
Sen söyle
Akşamsa akşamdır da
Bu ciğerimize saplanan nedir?.

yazmasam bile izi silinmeyecek
ayrılıkların bir adım ötesine
yer edecektir aşk
gidişin öyle kalıverecektir
bu kış kıyamette
tek başına benimle..“

Yokluğunda müzmin baş ağrılarım artıyor
Şiir yazmaktan öte ,güzel sözlerden öte  ...
Bir yağmur damlası ol düş gözüme
(anlamdan ve anlamaktan uzağım bugün )

Hanımeli kokusunda hikayelere gebeyken zihnim
Kör karanlıklara teslim kalbimle yazıyorum mektuplarımı
Imlası kendinden yamalı
Bir virgül konduruyorum
Bitmesi gereken cümleleri inatla sürdürme çabamdan
Devrilmesi an meselesi
Hiçbir kalıba uyduramadığım sözcüklerimi
Tren vagonu misali diziyorum rastgele
Duygu yüklü ama onlar
Sakın ha yanlış anlaşılmasın
Yüreģimle demlendirmediğim
Hiçbir eylemim yok
Acım bile demli
Ne vardı sanki gelişigüzel saçmalasaydım
Kendimi assaydım misal
Her bilemediğim harfte
Harfler ki yoldaki adımlarımdı benim
Kendim kendi kendime
Bir yaz bir sil iki yaz...
Boşver be canım sen de
İlahi kendimli cümleler kurmaya başladım başlayalı
Hükümler veriyorum her an
Cezası kendimle sürgün
Başbaşa kalmaya tahammülü olmayan
Bir ben bir de kendim
Hikayeler mi
Onlar zaten hiç yazılmadı

Uzaklar unutturur mu
Sende ki beni
Bardaktan boşanırcasına yağan yağmurda
Silinirmi ben de ki yerin
Nereye gitsem taşırmıyım kalbim seni
Kalbim sen vazgeçtin de
Ben avunuyor muyum
Kapı her zaman aralıklı
Umut girsin diye
Oysa küsmüş saklambaç mı oynar
Hayallerim umutlarım
Ben kaybolsam da
Gölgem yeni ben mi arar
Sevgi çile çekmekmişya
Çilede seni bulmaktı belki

Şimdi kim bilir
Bir çocuk doğuyor
Bir insan ölüyor
Kimisi mutlu
Kimisi üzgün
Kim bilir şuanda TÜRKİYEM ne yapıyor


Kimi karda
Kimi denizde yüzüyor
Biri evde
Biri soğuk havada ekmek kazanıyor
Ama herkes bir iş yapıyor
Kim bilir

TÜRKİYEM NAPIYOR
                          TÜRKİYEM NAPIYOR

''kupkuru bir yağmur tanesiyim'' diye düşündü kadın...
''sırılsıklam bir tuz tanesiyim'' dedi adam başka bir yerde...
tuz ıslattı yağmuru, yağmur sarıverdi içine tuzu...
adsız bir okyanus oldular şimdi kuş/düşler ülkesinde...

kendimle konuşmaya başladığımda
cuma ertesine yeni başlamış
gece maskesini atmış
ellerim gökten düşmüş
dizinde uyurken uyuyakalmıştım en güzel hikayemin...
gündüzler dokuza çıkmış
rüyalarım ufalanmış
sesime yabancılar üşüşmüş
şarkılarım mağaralarda son bulmuştu...
uyandığımda maviler yeni doğmuş
ismimi kuşlar almış götürmüş
eskilere son verilmiş
endişeler ufalanmıştı gözbebeklerimde...
seni düşündüğümde hava ısınmış
rüzgar sarmaş dolaş olmuş
gözlerimde gökyüzü kalmış
gökyüzünde gözlerim kalmıştı...