Sevdiğimiz Şiirler

Mutluluğu aradığın sürece,
Mutlu olacak kadar olgun değilsindir,
Ve ulaşacak kadar her istediğine.
Kayıplara yakındığın sürece
Ve hedeflerin varsa durmadan yöneldiğin,
Bilemezsin huzur nedir diye.
Vazgeçersen şayet her arzudan,
Ne hedef, nede istek tanıyıp
Mutluluğu artık adıyla anmıyorsan,
O zaman olup bitenlerin akışına
Dayanamaz yüreğin ve ruhun erişir huzura.
 
Hermann Hesse

BEN SANA MECBURUM

Ben sana mecburum bilemezsin 
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum 
Büyüdükçe büyüyor gözlerin 
Ben sana mecburum bilemezsin 
İçimi seninle ısıtıyorum 

Ağaçlar sonbahara hazırlanıyor 
Bu şehir o eski İstanbul mudur? 
Karanlıkta bulutlar parçalanıyor 
Sokak lambaları birden yanıyor 
Kaldırımlarda yağmur kokusu 
Ben sana mecburum sen yoksun 

Sevmek kimi zaman rezilce korkudur 
İnsan bir akşam üstü ansızın yorulur 
Tutsak ustura ağzında yaşamaktan 
Kimi zaman ellerini kırar tutkusu 
Birkaç hayat çıkarır yaşamasından 
Hangi kapıyı çalsa kimi zaman 
Arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu 

Fatihte yoksul bir gramafon çalıyor 
Eski zamanlardan bir Cuma çalıyor 
Durup köşe başında deliksiz dinlesem 
Sana kullanılmamış bir gök getirsem 
Haftalar ellerimde ufalanıyor 
Ne yapsam ne tutsam nereye gitsem 
Ben sana mecburum sen yoksun 

Belki Haziranda mavi benekli çocuksun 
Ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor 
Bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden 
Belki Yeşilköy'de uçağa biniyorsun 
Bütün ıslanmışsın tüylerin ürperiyor 
Belki körsün kırılmışsın telâş içindesin 
Kötü rüzgâr saçlarını götürüyor 

Ne vakit bir yaşamak düşünsem 
Bu kurtlar sofrasında belki zor 
Ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden 
Ne vakit bir yaşamak düşünsem 
Sus deyip adınla başlıyorum 
İçim sıra kımıldıyor gizli denizlerin 
Hayır başka türlü olmayacak 
Ben sana mecburum bilemezsin..

 ATTİLA İLHAN

Gereği düşünülüp, hüküm verilmişse
Son nefese kadar sevmek düşer yüreğe..
Gökyüzü, hangi göğün yüzü
Rüzgâr, nereden eser
Önemli mi..
Değil mi ki, ateş bir kere düşmüş yüreğe
Közü de bir, külü de bir
Sevene..

Geri getirecek misin güneşlerini?
Donuk gözlerim özlüyor seni.
Ne yaparım ki güneşsiz, sensiz?
Kopuk köklerim bekliyor seni.
Geri getirecek misin ellerimi?
Güdük bileklerim özlüyor seni.
Ne yaparım ki elsiz, sensiz?
Çürük isteklerim bekliyor seni.
Geri getirecek misin ışıklarını?
Soğuk kağıtlarım özlüyor seni.
Ne yazarım ki ışıksız, sensiz?
Boğuk harflerim bekliyor seni.
Geri getirecek misin ellerimi?
Kırık sözcüklerim özlüyor seni.
Ne yazarım ki elsiz, sessiz?
Yıkık tümcelerim bekliyor seni.
Bekleyeceğim
Gene de
Hiçbir tekne getirmese de seni—
Getirene dek
Hiçbir tekne.
Gene de…
               Oruç Aruoba

Birden hatırlarsın,
O da seni – – birden bazan:
Nerde, ne yapar şimdi
Parlar bir özlem anılar arasından.

Bu akşam ne garip sözcük
Sanki ilk duydum, yadırgıyorum:
Akşam. Bilmem bulur muyum
Yollara baksam?

Söner yangın birazdan
Yatışır özlem.
Bir gün karşılaşırız
Bir gün, bir yarım akşam.
              Behçet Necatigil

“Mesut sanmak için kendimi
Ne kağıt isterim, ne kalem
Parmaklarımda sigaram
Dalar giderim mavisinden içeri
Karşımda duran resmin..

Giderim deniz çeker
Deniz çeker, dünya tutar
İçkiye benzer birşey mi var
Birşey mi var ki havada
Deli eder insanı, sarhoş eder?”

“Bir çocuk ne anlar sevmekten?
Ne anlar ki sevgi uğruna ölmekten
Ne anlar yaşam nedir, dünya ne?
Herşey tozpembedir onun gözünde
Hep umut vardır o küçük yüreğinde…
Karanlıkta aydınlık hisseder
Olmayacak sevdaya olur der..
Ben de çocuğum ve cezalıyım…
cezam sevilmemek
Tek suçum ise seni be canım seni sevmek….”
       Orhan Veli

Çalış’ derler, ayak bağlı, el bağlı 
'Konuş’ derler, dudak bağlı, dil bağlı 
'Kalk git’ derler, kapı bağlı, yol bağlı 
Kalmak istiyorsun, bırakmıyorlar.

Aydınlık ararsın her gün, her yerde 
Çekerler önüne yedi kat perde 
Zulüm kimden gelir, adalet nerde? 
Bilmek istiyorsun, bırakmıyorlar.
— Abdürrahim Karakoç

‘Çok'ta kederlenir, 'az'da gülerim
Ustura ağzında düşüncelerim..
Deliliktir belki.. bırakın kalsın.

Doğan her bebeğin hakkı var bende
Öğütülen benim her değirmende
Ne sonu, ne ilki…bırakın kalsın.

Sevdam büyüdükçe dünyam dar olur
Zamandan çıktığım zamanlar olur
Ve öyle güzel ki.. bırakın kalsın.

Saatler ya geri, ya hep ileri
Kıran yok hileli terazileri
Umutlar ırakta.. bırakın kalsın.

On bin'lerle sohbet on bin nafile
Dönmüyor toprağa giren kafile
Öfkeler yürekte.. bırakın kalsın

Ne yarım tam yarım, ne bütün tamam
Yolcular anlamaz, ben anlatamam
Tren son durakta.. bırakın kalsın.

Gelir beni yakar suya düşer kor
Düşünen baş çekmek, dert çekmekten zor
Kutsaldır bu yara.. bırakın kalsın.

Dursun ayazına uyandığın kış
Dursun ki şevk ile sürsün bu yarış
Lüzum yok bahara.. bırakın kalsın.

Yıkılır, yırtılır her kalın perde
Hesaba çekilir dünya mahşerde
Yazın şu duvara.. bırakın kalsın.

MİNNETTARIZ ÖĞRETMENİM

Sizden aldık en evvel güveni, cesareti.
Öğrettiniz bizlere, pay etmeyi sevgiyi.
Hakikatli, esaslı, köklü öğütlerinizle,
Anlaşılır kıldınız feleğin çemberini.

Ellerinizle serdiniz, hayat minderimizi.
İtinayla sundunuz şefkati, merhameti.
Güzellikten ibaret türlü hallerinizle,
Hep yukarıda tuttunuz, sevgi meşalesini.

Bizler için çağırdınız, ilham perilerinizi.
Öğrenme aşka döndü, sardı tüm çevremizi.
Hoşgörünün timsali aydınlık çehrenizle,
Aydınlandı ruhumuz, parlattı geleceği.

Bize miras kalana, minnettarız ebedi.
Her 24 Kasımda özümseriz kıymetini.
Hakkın ödenmez gerçi, birkaç gün anılmakla
Varlığın ve ışığın kaplar tüm yürekleri.

Bilal ZEMİN
24.11.2018 

Ben bu gurbet ile düştüm düşeli,
Her gün biraz daha süzülmekteyim.
Her gece, içinde mermer döşeli,
Bir soğuk yatakta büzülmekteyim.
Böylece bir lâhza kaldığım zaman,
Geceyi koynuma aldığım zaman,
Gözlerim kapanıp daldığım zaman,
Yeniden yollara düzülmekteyim.
Son günüm yaklaştı görünesiye,
Kalmadı bir adım yol ileriye;
Yüzünü görmeden ölürsem diye,
Üzülmekteyim ben, üzülmekteyim
 
Necip Fazıl Kısakürek

Ben sevdim anne



Bilinmez duygu yüküm
Arnavut kilitli
Anahtarsız benliğim
Gece yarısı hüznünde asılı kaldı
Darağaçlık yüreğim
Buğulu bakışında aşkı sevgiyi
Gördüm

Ben..
Sevdim anne.


Boğuldu yüreğim yüreğinin içinde
Yoğruldum hamurunda
Sevdanın gizeminde
O candı
Ben beden
Kavuşumsuz buselerdi çözümsüz dinginliğim
Buzlu iliklerimiz
Zemherilerimiz
Eridi tende düsşel vücut içinde

Ben..
Sevdim anne.


Kelimeler isyanda
Ne yapsam mısraya dökümsüz/lük
Dilim lal
Ateşte ızdırap yangında mecal
Ne etsem köze çekilmiyor,sönmüyor

Ben..
Sevdim anne.


Dudagım çarmıha vurulmuş
Eylül yangını içinde
Çizmeye sokulmuş yürek içinde
Mazgal kapı/m sürgülü
Gün görmez sevda tomurcuklarım
Dağ artlarım tırmanışsız savruksuz poyrazları
İmdatsız tek celse geçmiyor
Ufkumda zaman
Ahım giryan
Derdim isyan
Fendim duman
Onsuz olmuyor
Olmuyor
Yürünmez rahvan

Ben..
Sevdim anne.


Bakışı alazdı
Gamzesi sevinç
Yüreği deryaydı
Endamı övünç
Eylül hüznüne soluklandı şen kahkası

Ben..
Sevdim anne.


N u r e t t i n ÖNDER

 Acaba
Upuzun bir ağaç
Gövdesi var
Dalları kurumuş
Belkide şimdi kış diye
Yine yeşerecek mi acaba
Yaz geldiğinde
Uzanılabilecek mi gölgesinde
Hasreti sevgi ile yoğurur
Sabırla beklersek
Göreceğiz hep birlikte.

Gitmişti makama arz-ı hâl için
'Bey' dedi, yutkundu, eğdi başını.
Bir azar yedi ki oldu o biçim..
'Şey' dedi, yutkundu, eğdi başını.

Kapıdan dört büklüm çıktı dışarı
Gözler çakmak çakmak, benzi sapsarı...
Bir baktı konağa alttan yukarı
'Vay' dedi, yutkundu, eğdi başını.

Çekti ayakları kahveye vardı
Açtı tabakasın, sigara sardı
Daldı.. neden sonra garsonu gördü
'Çay' dedi, yutkundu, eğdi başını.

İçmedi, masada unuttu çayı
Kalktı ki garsona vere parayı
Uzattı çakmağı ve sigarayı
'Say' dedi, yutkundu, eğdi başını.

Döndü, gözlerinde bulgur bulgur yaş
Sandım can evime döktüler ateş
Sordum: 'memleketin neresi gardaş? '
'Köy' dedi, yutkundu, eğdi başını.

Yürüdü, kör-topal çıktı şehirden
Ağzına küfürler doldu zehirden
Salladı dilini.. vazgeçti birden,
'Oyyy' dedi, yutkundu, eğdi başını.

(Vur Emri)

Abdurrahim Karakoç

....