Ben Mutsuz Bir Öğretmenim...

Hocam karamsarlığa yer yok.köydeyken isyan etmişliğim çoktur ama şimdi dönüp bakınca birer anıdan ibaret her şey.demesi yapmaktan daha zor biliyorum ama sabır sabır sabır.

Hocam karamsarlığa yer yok.köydeyken isyan etmişliğim çoktur ama şimdi dönüp bakınca birer anıdan ibaret her şey.demesi yapmaktan daha zor biliyorum ama sabır sabır sabır.

değerli hocam en çok zoruma giden yanlış bi tercih yapmam.KENDİMİ AFFEDEMİYORUM.Burası iç anadolu,KAYSERİ.Ama gelin görüm doğudan hiçbir farkı yok.141 puanla geldim.Bu puanla keşke URFADA il içinde yer değiştirseydim ya da yerimde kalsaydım.ANTEP yazsaydım.Çekilecek çilem varmış.Ama sağlığımı kaybetmemeye çalışıyorum.

Hocam dedim ya söylemesi kolay çeken bilir.Güzel Allah'ım yardımcınız olsun ve sabır versin

Ben de mutsuzum.panik atak hastasıyım. Sınıf öğretmeniyim. Gidiş geliş yapamıyorum. Mecburen köyde kalıyorum. Evliyim bir oğlum var.eşim benim bu halleri yüzünden işi bıraktı. Bir yıl önce memlekete geldik.koydeyiz ve Norm fazlasi yim. Nereye gideceğim belli değil.ve ben çok mutsuzum sanki hapiste gibiyimHOCAM SİZİ O KADAR İYİ ANLIYORUM Kİ.ALLAH KURTULMAYI NASİP ETSİN

günaydın herkese,kimsenin içini karartmak değil niyetim.sadece YALNIZ OLMADIĞIMI HİSSETMEK BU ÜLKEDE NİYETİM.Kayseri Sarız'ın dağ başı,Sivas sınırında bi köydeyim.Ve burda sadece terör yok.Hayat mücadelesi veriyorum.İki dağ arası bir vadi.Karşımda yüksekçe bir dağ.sıcaklık 6 derece olmasına rağmen evimin su boruları dondu.köy pınarı 100 metre ilerde her gün banyo,bulaşık,temizlik,yemek için su çekiyrum.çamaşır makinem var.lojmanda makine kuracak yer yoktu.süs gibi duruyor.su dondu,elde taşıma suyla çamaşır yıkıyorum.ekmek 45 kmlik ilçeden arabayla geliyor.ilçeye araba yok.öğrenci servisi 7 buçukta gidiyor.akşam 4te dönüyor.maaşımı bile çekemiyorum.sobayı okulda ve evde ellerim kapkara kömür olarak ben yakıyorum.MUTSUZ OLMAK İSTEMİYORUM.AMA BAZEN ÇOK DOLUYORUM VE AĞLIYORUM.Sevgili arkadaşlar kitap okuyorum,tv seyrediyorum,kafamı dağıtmak için geziyorum köyde,ama üzülüyorum

Umut ,sabır,tevekkül Ve Herşeyde Bir Hayır Olduğunu Unutmamak En Güzeli.kolaylıklar Diliyorum.ben İlk Görev Yerimde Yol Olmadığı İçin 1saat30 Dakikada Köye Oradanda İlçeye1saat 15 Dakikada Giderdim 1987 Yılı Ve Elimizde Silah Olarak Sadece Şemsiye Vardı.size Yardım Eden Bir Eşinizin Olması Bile Çok Büyük Avantaj Bence.sizden Kötü Durumda Olanları Düşünüp Mutlu Olmaya Çalışın.

Öğretmenim sizi çok iyi anlıyorum dile kolay ama yaşayan bilir. Allah yardımcınız olsun. Ben de 5 sene kadar Bitlis' in bir köyünde çalışıp Kayseri' ye tayin istedim (eş durumu). 3 sene önceydi. Önce 1. aşama yapıldı tayinim çıkmadı, 2. aşamada çok yer kalmayınca Sarız hatta daha uzak yerleri bile yazdım eşimden ve çocuğumdan ayrı kalmamak adına. Tabii tayinim çıktı ama MEB 3. aşama diye bir şey çıkarıp puanı benden çok çok az olan meslektaşlarımı merkezde il emrine verdi. Tabii bu meslekte darbe yemeye alıştık. 2 sene boyunca 275 km yol gidip geldim Sarız' da kalmamak adına bu arada çok kazalar da atlatmadık değil. Bu yıl il merkezinde bir köye tayinim çıktı (eş durumu yine). Geldiğim yer yine birleştirilmiş sınıf ama en azından artık servisle 60 km yol gidip-geliyorum. Çile bitmez azalır bunu anladım. Kayseri' ye geldiğim zaman uzun bir süre çok karamsardım ama artık umursamıyorum. İleride tebessümle anlatacağım çok anı biriktiriyorum diyorum kendi kendime. Zaman düşmanınız olmasın, sürekli oyalanacak şeyler bulun, ilerisi için hedefler koyun kendinize. Kısacası UMUT edin.   

günaydın bugün umutla başlamak istedim hayata.sabah kalktım.büyük bir karın ağrısı ile.burnumun etrafı yanıyordu.lojmanımdaki su hala donmuştu.elimi yüzümü yıkayacak suyum vardı ama buz gibiydi.sobam çoktan sönmüştü geceden bu yana.dolandırıcılar kredi kartımla mail order denen bi yöntemle şifresiz harcamalar yapmıştı.bankam 3 hafta sonra araştırmaların belli olacağını söylemişti.ev borcum,eşya borcum vardı.her ne kadar satın aldığım evde oturamasam da.dağın dibinde küçük bi lojmanda tek başıma tüm bu sıkıntılara rağmen oyalanma derdindeydim.tv izliyordum.zaman zaman o gidiyordu.kitap okuyordum.bazen de delirecek gibi olup kendi kendime hıçkıra hıçkıra bağıra çağıra ağlıyordum.benden kötüleri var diyordum.şükret.ölene kadar bunları yaşamayacaksın.sonra ağlama diye kendime kızıp okuluma geldim.hepsi bu.benim için dua edin.