Beni bir dağın başında bana hapsettiler...
Korkularımda saklandığım boş odalardayım anne.
Ben artı kızdığın o yaramaz çocuk değilim anne!
Ben "öğretmen oldum...öğret..men...öğree..t men oldum anne!
Hıçkırıklarımı duyma yokluğumda...
Demiyeyim diyorum amma...Diyorum da:
Ağlıyorum duyuyor musun ağlıyorum!Anne...Anneee!
Burada kokun yok,kimse benim nazımı çekmiyor!
Çayımı bile kendim yapıyorum anne!
Diyemiyorum kimseye:
-Ya..ya.. bana ne!Bana ne!
Anne...Anneee!
Burada su yok,
Burada pişirdiğin o sıcacık yufkalar da yok...
Elim ayagım başkasına temiz,bana kirli:
-Koktukça kok!
Anne...Annee...Anneee!
Burada akşamlar çok çabuk oluyor anne.
Kimsecikler kalmıyor yanımda!
Koşuyum,oynayayım diyorum
Uykular akarken kanımda!
Nerdesin,nerdesin anne!
Seni çook özlüyorum anne;
-Bir şeyim kalmadı inan,sıkılası canımda...
Anne;
Burası gurbet,burası yaban!
Beni biraz hatırla hatırla olur mu?
Yalnız kaldığın zaman!
Beni anıyor mu arkadaşlarım!
Onları gördükçe için sızlıyor mu anne...
Düşünüyorum da neydi o yaşadıklarım...
Ben "öğretmen oldum" annem...
Böyle diyorlar adıma...
Adımı bile duymuyorum,
Duymuyorum anne,
Yapayalnız kaldığımda...
Artık sende yoksun,
Bende sende yoğum!
Burada bir "ışık" yaktım,
Anne ...Söyle ne yapsın oğlun!
Bana
Teşekkürü bir türlü öğretememiştin:
-Desene oğlum!
İşte bu dağlardan bağırıyorum:
-Babaam...Annem..
"SİZLER SAĞOLUN!"
"Adamınbiri87)
Muhabbetle kalın
Saygılar...
adamın biri öğretmenim , bunca zaman neden görmemişim bu şiiri (arasıra eski sayfalara bakmak gerekiyor demekki ,güzel yazıların geride heba olmaması için).
Sizin şiirlerinizi özlemişiz gerçekten.
Ortak yaşanan bir olayı ancak böyle ifade edilebilir ,bütün okuyan yürekleri aynı yere taşımak süper ..
Tüm okuyan arkadaşlar gibi bende ilk sancılı yıllarıma gittim.
Şimdi o yaştaki gençlere bakıyorum şaşıyorum nasıl başarmışız ,devirmişiz o yılları.
Gurbet ,yaban sözleri beni yaralayan en güçlü silahlar.Beni şu gecenin bir vakti ağlattınız öğretmenim.
'Öğretmen' olarak geldiğim gurbette 'gelin 'olarak kaldım...
