Birleştirilmiş Sınıfın Sevdiğiniz Bir Yanı Var Mı?

köy okulunda görev yapmak güzel...okul köyün dışında mangalı yakıyorum semavere çayımı yapıyorum...ohhh şehir öğretmenleri çatlasın

şeherli öğretmenleri kıskandıracak bir detay daha, bugün sobamı yakmışım,üstünde tavşan kanı çay,yanında dünden kalan simit...

Bir  aferin dediğimde, öğrencimin gözlerindeki mutluluğu sevdim 

müstakil sınıfta öğretmen olmanın hayalini kuruyorum bu hayal en sevdiğim şey

en güzel tarafı akşam olduktan sonra köylülerin hemen uyuması ve gece o soğukta bir şeyler arayan tilkileri izlenmesi, sessizliği dinlemek, elektriğin sürekli gitmesi ... (sanki insanlığın yaşadığı ilk hali gibi....)

Merhaba arkadaşlar.Öğretmenlik zor fakat köylerde birleştirilmiş sınıf okutmak çoooook daha zor.Bende 5 yıl tek çalıştım kabus gibiydi.Erken yaşta olgunlaşıyor insan.Allah sizlere kolaylık versin.İnşallah müstakil sınıf okutmanız yakındır.

6 yıl müstakil sınıf okutup sonra birleştirilmiş sınıflı okula gelmek bi de müdür yetkililik...halime şükredecek başka şeyler bulmanın güzelliğini yaşıyorum her gün...

ben de bir zamanlar 8 yıl birleştirilmiş sınıf okuttum.tabii güzel yanları da var. fakat zordur. allah kolaylık versin.

kimsenin sizi rahatsız etmediğini ama yanlız çalışmanın da bazen sıkıntı çıkardığını yani yerine göre kavramını anladık kolay gelsin herkese

yine de köy çocuklarının masumiyeti yaşanmaya değer

7 yıllık öğretmenlik hayatımın sadece 3 ayı müstakil sınıf okuttum. tatlı bir rüya gibiydi. birleştirilmiş sınıf okutmanın sevdiğimiz bir yanı olabileceğini sanmıyorum. önceki yanıtlara baktığımda birleştirilmiş sınıf okutmak ön koşulunu karşılamıyor. yanıtların birçoğu köyde çalışmakla ilgili. yanıtların içeriği, köyde müstakil sınıf okutulsa da yapılabilecek şeyler. birleştirilmiş sınıf okuturken bir teselli aramakta kendimi çok zorladığımda bulabildiğim tek teselli sorun çıkaran bir iş arkadaşı olmaması. onun dışında birleştirilmiş sınıf okutmanın teselli verebilecek başka bir tarafını göremiyorum. ülkemizde hala birleştirilmiş sınıfların var olması bir öğretmen olarak beni mahcup ediyor. sebepleri tartışılabilir olsa da sonuçları kabul edilemez buluyorum. birleştirilmiş sınıfta tüm çağdaş öğretim yöntemleri bir masal, bir hayal olarak kalıyor. fark yaratmak ile imkansızın arasında bir arpa boyu kadar fark var. o zaman birleştirilmiş sınıftaki bir öğretmen ile öğrencileri, geleceğin neresine yol alıyor? sorusunun yanıtı içimi acıtıyor. pink floyd you'nun the wall albümünde öğretmenleri duvarın tuğlalarına benzetiyordu. bu şarkıyı dinlediğimde eğitim fakültesi öğrencisiydim ve şarkının içeriğini çok manidar bulurdum. o duvar, edinilmiş alışkanlıkların çağın gereği doğrultusunda terk edilemeyip yaşanılan yöntem karmaşasıydı diye düşünüyordum. mezun olup öğretmen olduğumda öğrenmeye ve empatiye açık bir öğretmen olarak; kendimi duvarın değil, duvarları aşacak merdivenlerin tuğlası olmaya adamak anlayışını şiar edinecektim. ben, çağın ötesini düşleten bir öğretmen olmalıydım. dolayısıyla duvarın değil merdivenin bir parçası olup öğrencilerimin karşılarındaki duvarı aşmalarını sağlayacaktım. ancak birleştirilmiş sınıf uygulamasıyla görüyorum ki aşılması gereken duvarın benim tahminimden çook daha yüksek. dünyanın birçok yeri ile beraber ülkemizde de  eğitim alanında çağın gerisinde kaldığımızı biliyordum ama bu kadar gerisinde olduğumuzu öngörememiştim.  burada ise buna sevilesi bir yan aramaktayız. ne deyimki? tek çalışırken sizden başkası size sorun çıkaramaz deyim de teselli olsun. ben ve öğrencilerim dahil, tüm birleştirilmiş sınıf çalışanlarına ve öğrencilerine geleceklerinden kayıpları  için geçmiş olsun desem yeridir.

Tek iyi yanı: Tükkan bizim.

köy okulunda görev yapmak güzel...okul köyün dışında mangalı yakıyorum semavere çayımı yapıyorum...ohhh şehir öğretmenleri çatlasın

Harika, mutluluk büyük şeylerde değil zaten hocam, kıskandım şimdi.

yine de köy çocuklarının masumiyeti yaşanmaya değer

Kesinlikle öyle.Katlılıyorum.

3 yıl Yozgat'ta dağ başında ve 1 yıl Kütahya'da tek öğretmenli birleştirilmiş sınıf okuttuktan sonra iki yıl Kütahya'da beldede müstakil okulda çalıştım. Şimdi yine birleştirilmiş sınıf okutuyorum. Her iki uygulamada da çalıştığım için şunu söyleyebilirim ki; köy çocuğu her yerde aynı. Hep öğretmenin fedakarlığı ve çalışkanlığı ile ilerleme kaydedilebiliyor.Taşıma merkezli eğitim de süper değil hani. Üç beş köyden 10-15 çocuk.Okula gelen yine aynı çocuk. Şehir merkezi ve veli ilgisi olmayınca ha müstakil ha birleştirilmiş.Pek fark yok. Tecrübeyle hepimizin kazandığı ortak bir payda varsa o da bu işin sevmeden yapıldığında ne kadar çekilmez olduğu.3 yıl lojmanda kaldım. Elektrik bir gün var, bir gün yok.Su yok.Çeşmeden doldur. İnternet yok.Ne gerek var ki. Köylü yardımcı olmaz. Onlara mı kaldık.Kendi başımızın çaresine bakarız.Dert yanarsın.Sınıf öğretmeni olmayaydın derler. Niye duvarla konuşur insan. Çünkü anlamaz başkaları. Bir kuru teselli. Acıtır. İnsan bağlanacak birşey arar. Ya çocuklara bağlanırsın ya evraklara. Ben ilk iki yılımda hazırlanması gereken ne kadar evrak varsa, gerekli gereksiz hepsini kendim hazırladım. İnternette olmadığından hepsinin şablonunu kendim oluşturdum. Bir kaçıştı benimki. Düşünmekten kaçış. Bağlanamamak,sevememek,alışamamak yaptığım işe. Dönüp bakıyorum. Birleştirilmiş sınıfta en iyi arkadaşlarımız aslında okuttuğumuz çocuklar. Onları sevebildik mi nerede görev yapmışız ya da nasıl sınıfta çalışmışız pek bir esprisi yok.Yoksa kendi yalanlarımızla kurduğumuz iskambil kağıdından bir kule gibi umutlarımız. Çocuklara da alışamazsak yıkılıyor durmadan. Belki de öğretmen olarak hepimizin hatası sadece akademik başarıya odaklı olmak. Yoksa her çocukta sevilecek bir yan buluyor insan. Kazım adında bir öğrencim vardı. Deneme sınavında 25 Matematik sorusunun tamamını YANLIŞ cevaplamıştı. Ödül olarak Matematik Soru bankası vermiştim. Şimdi sanayide oto tamircide çalışıyor. İlla ki akademik başarıya odaklanmamalı insan. Kazım o şaşkın halleriyle, neşesiyle her zaman en sevdiğim öğrencilerimden olmuştur. Bir de şunu düşünmeliyiz. Köyde şehir yaşantısına göre daha çok iş var. Soba yak,hayvanlara bak,sula,sütünü sağ,tarlada çalış........Bugüne kadar ki çoğu velim,ilkokul mezunu idi. Ne kadar yardımcı olabilir ki çocuğa. Ya da o hayvanların başına gittiğinde kim bakar ki çocuk ne yapıyor diye. Önemli olan o çocuğun hayatında küçük te olsa bir FARK yaratabilyor muyuz? Marnagoz da olabilir, çiftçi de. Yalnızlık en büyük stres sebebimiz ve bizi karamsar düşünmeye iten neden. Duvarlar yerine çocuklarla konuşunca stres te azalıyor. Kendimiz hırpalamak yerine yapabileceğimizi yapmak en iyisi. İnsan olumsuzluk aramaya başlayınca, arkası kesilmiyor düşüncelerimizin. Yazılanların hepsi siz değerli zümrelerimin yaşadığı gerçekler. Ama bu olumsuzlukları gözümüzün önü yerine arka cebimize koymak bence en iyisi. Hepinize başarılı çalışmalar ve kolaylıklar diliyorum.