İyi geceler arkadaşlar. Hangi forum başlığına yazayım bilemedim. Köyde birleştirilmiş sınıf öğretmenliği yapıyorum, dört sınıf birden okutuyorum. Mevcut 19. Hepsine bir şekilde yetişmeye, merkezi okullardan geri kalmamasına özen gösteriyorum ancak takdir edersiniz ki %100 başarı sağlayamıyorum. Üzerine 3. sınıflara ek 4'lere de iyep eklenince görevim ciddi anlamda ağırlaştı. Problemim şu ki çocuklar bazen sinirlerimi yıpratıyor. Uyarılmasına rağmen ısrarlı şekilde ödev yapmama, yapılmaması gereken davranışlarda ısrar etme vs. Böyle olunca ya başlarına vuruyorum ya da kulaklarını çekiyorum. Kulak çekme konusunda velilerden tepki alınca uzunca bir süre dokunmamaya çalıştım ancak olmadı. Bu akşam bir velim aradı, iki haftadır uyramama rağmen ödevini yapmayan öğrencisinin başına vurduğum için yapmamamı istedi ben de bundan sonra kendisini arayıp eve gönderceğimi söyledim. Bu iki haftadır erkek öğrencilerim sinkaflı küfür kullanmaya başladılar. Uyarı, arkadaşından özür dileme, yaptığı hatayı düşünmesi için mahrum bırakma vs hepsini uyguladım ancak başarıya ulaşamadım. Bugün yine aynı küfürü duyunca tokat attım öğrenciye. Pişman oldum sonrasında ancak artık şartlara katlanamıyorum. Bahane için demiyorum bunları, ciddi anlamda psikolojim yıprandı. Köydeki öğrenciler böyleyse şehirdekileri düşünemiyorum bile. Sizlere sorum şu, ben öğretmenliği bırakmalı mıyım? Ya da sinirlerime hakim olabilmek için tedavi mi görmeliyim? Sınıfta başka ne uygulayabilirim. Arsız öğrenciye veliyle irtibatta olmama rağmen hiçbir yöntem işe yaramıyor. Ne yapmalıyım? Öğretmen olmakla hata mı yaptım?
Öğretmen olmak için kaç geceniz , gündüzünüz çalışıp çabalamakla geçti...
Pes etmediniz önünüze çıkan onca engeli aştınız , atandınız...Zoru başardınız..Hocam..
Hep sınıfta olmanın hayalini kurdunuz..
Öğretmenliği sevdiren öğretmeniniz olduğunu hayal ettim şimdi...
Naif,sevecen,sabırlı ve güler yüzlülüğünden etkilendiğiniz..
Neden siz şimdi öğrencilerinizin unutamadığı çok sevdiği bir öğretmeni olmayasınız ki??
O çocukların tek umudu, tek ışığı sizsiniz...
Kolay olmayacak yine ,öğretmenin kaderidir bu..
Cefakardır, fedakardır...
Onların hayatına dokunduğunuzu hissettiğiniz an işte o AN "iyiki öğretmen olmuşum " diyeceksiniz..
Hiçbirşey yolunda gitmiyor,
hiçbirşey öğrenemiyorlar diye herzaman ümitsiz olduğumuz anlar oluyor ama o masumlar zamanı geldiğinde öyle güzel öğrendiklerini gösteriyorlarki bizede o anın mutlulupunun tadını çıkarmak düşüyor...
Onlar da elbet öğrenecektir istediğinize yakın öğrenci olacaktır inanın..
Hepimiz farklı sorunlarla hep karşılaşıyoruz sorunsuzumuz yok ki..
Ama iş de buradayız desteğiz birbirimize hep..
Tanımasakta bilmesekte birbirimizi eğitimhane güç verecektir size..
