KIYAMETİ ÇAĞIRMAK – 3. BÖLÜM
Aldığım darbelerden çok kaybettiğimiz zamanı düşünüyordum. O sırada kalabalığın gücüne ve karmaşasına rağmen biri bileğimden yakalayıp beni bir arabanın içine çekti.
Kapı hızla kapandı. Direksiyondaki genç adam bana döndü. Yüzü solgundu ama bakışları şaşırtıcı biçimde sakindi.
“Tam zamanında,” dedi. “Biraz daha geç kalsaydım size zarar verebilirlerdi.”
Ben hâlâ ne olduğunu tam kavrayamadan, “Kimsiniz siz?” diyebildim.
“Bir önemi var mı” diyerek gülümsedi. Şu an önemli olan, sizi oradan uzaklaştırmaktı.”
Derin bir nefes aldım. Hiçbir parça yerine oturmuyordu. Kafam öylesine karışıktı ki bu yabancının bana neden yardım ettiğini bile sorgulayamıyordum.
“Çocuk…” dedim zorlanarak. “Durumu nasıl acaba?”
“Ben gördüğümde şuurunu kaybetmemişti. Adını da söyleyebildi. Bu iyiye işaret. Emin ellerdedir, merak etmeyin.”
“Dışarıda siren sesleri uğulduyor, kalabalığın bağırtısı arabanın camından içeri sızıyordu.”Tam o sırada yanımızdan geçmekte olan aracı işaret ederek.
“Bakın ambulans da geliyor.” dedi.
İçimdeki devasa sıkıntı geçmiyordu.
“Ben... Onunla gitmeliydim. Yanında olmalıydım.”
Bakışları yine bana döndü, bu defa daha net:
“Bazen bir adım geri çekilmek, en doğru hamledir. Şu an orada olmanız, onun için değil, sizin vicdanınız için olurdu. Vicdanınızı rahatlatır belki ama hayat kurtarmaz ya da belki sizinkine son verebilirdi.”
Sustu. Ben de sustum.
Onun sakinliği, beni içimde kopan fırtınaya rağmen ayakta tutuyordu. O kadar netti ki söyledikleri. Bir an için ruhumdaki çalkantıyı teslim ettim bu yabancıya. Sanki ne yapmam gerektiğini benden daha iyi biliyordu. Yüzünü inceledim. Tanıdık gelmiyordu ama sesinde bir sıcaklık, gözlerinde güven hissi uyandıran bir bakış vardı. Belki de böyle hissetmeye ihtiyacım olduğu için kendimi böyle düşünmeye ben sürüklüyordum.
Camdan dışarı bakarken usulca sordum:
“Nereye gidiyoruz?”
Gülümsedi. Bu sefer o gülümsemeye gözleri eşlik etmedi.
“Bunu şimdi söylersem, büyüsü bozulur.” dedi. “Ama merak etmeyin... Sizi yarı yolda bırakmayacağım.”
