İlk Öğretmenlik Yaptığınız Yerden Hangi Anılarla Ayrıldınız?

ilk görev yerim diyarbakır ilinin ergani ilçesiydi.yıl 2002,ilçe merkezi diye seviniyorum.çarşı diye indirdikleri yeri beş dakikada gezdim.sonra da atandığım okulu elimle koymuş gibi buldum.göreve başlamıştım artık.okutacağım sınıfı sordum.3.sınıf dediler.kendimi şanşlı hissediyordum.hemen sınıfımın başına gönderdiler.ilk derste tanıştık filan zil çaldı.çıkabilirsiniz dedim.arkalarından ben de bahçeye çıktım. çoçukların etrafıma toplanıp beni soru yağmuruna tutmalarını bekliyorum.çoçuklar geçen yıl öğretmenleri olan genco beyin kucağına atladılar.önceki öğretmenleri aynı okulda müdür yardımcımızdı.bu böyle epey sürdü.benle beraber atanan arkadaşların etrafları hep kuşatılmışken bense hep yalnızdım.çok sabretmiştim.ama beni de okulun kapısından karşıladıkları zamanlar gelmişti.ama ilk günlerde buna çok sıkılmıştım.bunun gibi asla unutamayacağımız yığınla anı.ilk gözağrılarımız unutulamaz

İlk görev yerim Kayseri ili Develi ilçesinin ücra bir köyü... Köyde nüfus oldukça yüksekti.. Ama biz buna kuru kalabalık diyebiliriz.. Gidiş geliş imkanı olmadığından lojmana yerleştim. eşyalarımın geldiği gün bir kar bi kıyamet, odun kömür hep kar altında kalmıştı. Sobayla ilk kez orda tanıştım. Bırakın yakabilmeyi.. Sobanın önünde elimde çıra ve kağıtlarla az mı gözyaşı döktüm ben.. 2 sene boyunca pc, tv, radyo bile olmadan yaşadım. arkadaşlarım gazete getirirse okuyup dünyadan haber alıyordum. Gerisi neyse ne ama..  Aklımdaki en güzel anlar kitap okuduğum anlar.. Hele bi de sobayı yakabilmişsem ve sobanın hemen başucunda duran minderimde kitabımı elime almışsam, değmeyin keyfime o zaman.. En verimli okuma zamanlarımı ben o köyde geçirdim.. Tek iyi yanı oydu.. Ne olursa olsun, geldi ve geçti bile...

Ayın 15 iydi eşim maaş ve alışveriş için köyden ilçeye gitmişti .O gittikten 2 saat sonra şiddetli kar başladı ve ilçe yolu kapandı,o gece eve gelemedi, tipi yüzünden komşuya bile ulaşılamıyordu üstüne bir de elektirikler gitti ,suyumuz dondu,biri 8 aylık biri 2 yaşında çocuklarımla o geceyi nasıl geçirdiğimi bilmiyorum

Bir gün eğer ilk görev yerinden ayrılmaya muvaffak olabilirsem yazabileceğim düşüncelerimi.. Ancak Hüseyin abimizin(!) her gün yeni yönetmelikler genelgeler yönergeler bilmem neler icad ettiği ülkemde bu mümkün olabilecekmi pek emin değilim. Kaç senedir çakıldım kaldım burda. Ben gezendeye usandım, gezende benden usandı, ama anladım ki henüz burda vakit dolmadı...

Hocam  İyi  Günler
ben  Bu  Yıl  İlk  Görev  Yerimden Ayrıldım  Ve  5.5yıl  Hiç  Tayin İstemeden  Aynı  Köyde  Yalnız  Başıma  Lojmanda  Yaşayıp 5 Sonra Da  4 Sınıf Bir  Arada  Okuttum.ama  Köy  Rahattı.hala Da  Aynı Köyde  Yaşayıp  Başka Okula  Gidiş  Geliş  Yapıyorum.tahminimce  Sizin  Görev  Yeriniz  Biraz  Sıkıntılı.umarım  Herşey  Gönlünüzce  Olur.görevinizde  Başarılar  Hocam.

İlk görev yerimden söz ederken olumlu şeyler yazmayı çok isterdim.Ancak hayatımın en güzel yıllarını o köyde heba ettiğimi rahatlıkla söyleyebilirim.
Mecburiyetten(ulaşım yoktu,80 li yıların sonları) köyde bir göz toprak odada,akrep,farelerle tedirgin geçmiş yıllarım.
Okumaya önem vermeyen cahil bir halk,susuz bir köy.Ahh,ahh!İçim daraldı inanın.

Terör baskını yemiş  olmanın  verdiği hüzün  ve can  korkusu  ile birdaha  dönmemek  üzere ayrıldım:Allah  hiç bir kimseyi  çaresizliğe  düşürmesin.

ilk görev yaptığım yer bir dersaneydi. imkanlar açısından gayet tatminedici olmasına rağmen yoğunluk açısından bunaltıcıydı. yani nefes almaya bile vaktiniz yoktu. hatırladıklarım sadece bunlar. çünkü hatırlayacak bişeyleri düşünmek için bile vaktimiz yoktu

kazanımlarla geçen bir kaç yıl ve bolca ter.

doğubayazıtımmm.. nasıl unuturum seni, nasıl unuturum ağrı dağımı..  yaşadığım onca sıkıntılı 6 yıla rağmen beni ben yapan yerdir. hele o çocuklarımın yüzündeki sevgiye ve ilgiye aç bakışları nasıl unuturum.
1. sınıf okutuyorum, mevcut 60 küsür.. hapşurdum ve istanbul kibarı bir öğrencim 'çok yaşayın öğretmenim' dedi. ben de 'hep beraber' dedim. 60 küsür kişi aynı anda 'çok yaşaaa'
fiş cümlelerini gösterip 'hep beraber okuyalım' diyoruz ya!!!

hep komik olanları hatırlıyorum nedense..
ilk yılımdı öğretmenlikte ve doğubayazıtta.. bayan öğretmenlere pantolon serbest oldu.ilk pazartesi nöbetçiyim. iki kız öğrenci kendi aralarında tartışıyorlar : 'evet,hayır.evet,hayır' 'gel öğretmene soralım' dedi biri.. geldiler ve ' öğretmenim, bu hafta pantolonlar haftası değil mi?'
gülmekten kırıldım dememe gerek var mı bilmem..

dil sorununu hepiniz yaşamışsınızdır benim gibi.. bir öğrencim ağlayarak sınıf kapısını göstererek çıkmak istiyor. ben de henüz okula alışamadığı için eve gitmek istediğini sanıyorum. çocuk ısrar ettikçe ben daha da çok üzerine düşüp onu sınıfta tutmaya çalışıyorum. meğer çocuk tuvalete gitmek istiyormuş. tabii benim ısrarlı tutumum sonunda bu doğal ihtiyacını sınıfta giderdi. sonuç malum....

Benim için en ilginç olan yer,asker öğretmenlik yaptığım Gaziantep Nizip'e bağlı mezraydı.Dil sorunu kısmende olsa vardı.Telefon doğru düzgün çekmiyordu.Bende Okulumun arka tarafındaki tepeye (yaklaşık 500-600 m )çıkar avea hattım aracılığıyla hasret giderirdim.akşam olupta hava karardığında mecburen köye döner tek başıma kalırdım yine.Bu kadar olumsuzluklara rağmen batıda,büyükşehirlerde görmediğimiz yardımlaşma,misafiperverlik benim çık hoşuma gidiyordu.

ben köyde yaşadığım bütün iyi kötü herşeyi resetledim

köy anıları işte. iyisi ve kötüsüyle.