Hiç görmediğimiz. Telefonunu bulamadığımız. Yüz yüze eğitime hiç gelmemiş.Uzaktan eğitime katılmamış olanlara ne yapalım. Zaten ben başarıya bakmadan süreç sıkıntılı olduğu için 35 öğrencime de çok iyi verdim.
“Onlar zaten yoktular...” Atilla İlhan’ın şiiri geldi birden aklıma 😊, kusuruma bakmayın. Ben köy okulundayım, 20 öğrencim var. 1 tanesini hiç görmedim, e okulda annesi İngiliz gözüküyor, belki de İngiltere ‘de yaşıyor, bilmiyorum. Bir tek ona geliştirilmeli verdim. İdare not gireceksiniz dediği için. 2 tanesi birkaç gün gelip, zeytin toplamaya gittiler. Diğerlerini gördüm, ama yokluktan derslere giremediler. Akıllı telefon yok, ua da internet yok, başlarında dede ve nineler. Ana-baba zeytinde. Yoksul bir köy benimki. O yüzden biri dışında diğerlerine iyi ve çok iyi olarak not verdim. Dediğiniz gibi pekçok görmediğim öğrenci olsa, ben de geliştirilmeli verirdim , çünkü çocuk hiç ortada yok. Ben, 14 tanesini elimden geldiğince derslere katmaya çalıştım. İnterneti biten, arkadaşının evine gitti mesela. İki öğrenci sürekli aynı telefondan derse girdi. Ders sırasında gruba defalarca mesaj attım, ders başladı, sen, sen,sen derse gir diye... Bir-iki kez veliye internet paketi yaptım, kendi cebimden. Veliler gerçekten çok çabaladılar, ama fakirliğin gözü kör olsun... Elden gelen bu kadar...
