zor deðil ama sýnýf öðretmenliði bambaþka. Çocuklarla girdiðim diyaloglarý fikir alýþveriþlerini onlarýn verdiði enteresan cevaplarý özledim. Bu sýnýfýmdakiler çok aðýr konuþamýyorlar bile birkaçý dýþýnda psikolojim bozuldu. Bakýcý gibiyiz öðretmenlikle alakasý yok bu alanýn
günaydın
Hocam kızmazsa birkaç şeysöylemek isityorum.
Özel egt sınıfında ilk yıl sizin gibikendimi bakıcı olarak gördüm. Tam bir bunalımdı. Sınıf öğretmeniiken duygularımızı işimize katıyorduk. Ama bu alanda duyguya yer yok gibi. Profesyonel olmak gerekiyor. Işinden duygusal tatmin beklememek gerek. Ikinci yılda özellikle kurslardan sonra daha rahat çalıştım. Bir öğrencimin çöpü yerden alıp kutuya atması, konuşmayan bir öğrencimin beşe kadar sayması, birbaşkasının kendi resmini yapması, ortadüzeybir öğrencinin ailesinin isimlerini yazmayı öğrenmesi gibi basit görünen kazanımlar bizi mutlu etmeye yetti. Beklentiyi kendinize göre değilde öğrencinin durumuna göre ayarlarsanız sorun yavaş yavaş hallolur. Bu alan da öğretmektir hem de profesyonelliği en çok gerektirenbir alandır diye düşünüyorum. Hiç yapamazsanız RAM gibi bir seçeneğiniz var. O yüzen pişmanlık duygusu sizi yormasın derim, ukalalık saymazsanız sayın hocam. Saygılar
