Bam Teli

Direneni sevdim ben
boyun eğmeyeni
isyan edeni

Göze alanı sevdim
tehlikeye göğüs gereni
bıçak sırtı yaşayanı
fırtınadan korkmayanı

Seveni sevdim
seni seviyorum diyeni değil
gerçekten seveni
sevdiğini göstereni

Sevmedim gölgesinden korkanı
aşkta garanti arayanı

Nabza göre şerbet vermedim hiç
sevmedim vereni de
dobrayım ben deyip
patavatsızlık edeni de

Ağlamaktan utanmayanı sevdim ben
ağız dolusu güleni

Yargılamayanı sevdim
kınamayanı
kınamadan önce
aynaya bakanı

Gücünün farkında olup dile getirmeyeni
mutluluğu paylaşanı
kaybettiğinde vazgeçmeyeni
umutta inatçı olanı sevdim ben

Kırıldığı yerden kırmayanı sevdim
kıranı bağışlayanı
haksızlığa uğrasa da
haksızlıkla savaşanı

En çok içindeki çocuğu yaşatanı
o masumiyetle yaşayanı
sevdim
Ayrılmadan sözün özünden;
‘İnsan'ı sevdim daha çok
kendi özümden…

sen
güftesi olmayan kırık bir beste
ben
yürekten kopan nağme

dillenmeyen bir şarkıydık belki de

"Ne kadar da fakirdir
 sevgisi ,sabrı olmayanlar.''

Lüzumundan çok fazlaydı umutlar.
Tek kişilik değilmiydi tabutlar..

Sadece senin çok üstüne düştüğün şeyler var.
Herşeyin senin üstüne falan geldiği yok.

bir kuş kanadında yitik mavi kimsesiz düşler
selamın gelsin ötelerden
yeşerdi sesine astığım şiirler..“

Geri dönüp herşeye yeniden başlayamazsın ama, bugünden başlayıp yeni bir hayatin kapısını aralayabilirsin.

Bıraktığım yerde değil mevsim
Eylül’dü
Can veriyordu yapraklar
Bıraktığın yerdeydim
Yaprakların yanında
Acı içinde
İçinde acı olmayan bir şiirdi aradığım
Kendimi kaybettim..

Şans diye bir şey yoktur , ALLAH neyi nasip ederse o olur..

nesneleri çizdim...paylaştım, satmak için...pazara çıkan her güzellik gibi çirkinleşti, çiziktirdiklerim...imglerime kadar ulaşan bir çirkinlik...biliyorum ki, çirkindir; başkasına yazılan ve karşılığında alınan şey((( bir sevgi gibi talep edilen her şey...)))
imgelerin gerçeğe hakim olduğu bir dünya var şimdi karşımızda...Ah keşke tüccarların değil, sanatçıların elleriyle yaratılsaydı; çocuk bakışlı güzellikler dünyası...ne çok ağladı bu deyyuslar, bir Afgan kızın bakışına...nasılda sevildi, o bakıştaki onurlu ve korku dolu anlam...ve nasıl da satıldı(!!!) Afgan halkı...işte çirkinleşen imgesel dünya; sanat, unutturmak, üstünü örtmek demek...

iki mucize ve bir gerçek vardır şu hayat denen çemberde...doğum ve aşk mucizedir, ölüm ise gerçek...bilinir ki mucizeler sadece onlara inananların başına gelir, gerçek ise herkesin...
ve mucizelerin en büyük gerçeği(ölümü) ise ''sıradanlaşma'' denen kemirgendir...sıradanlaşma süreci ise; kontrolsüz(!), dengesiz(!), anormal(!), farklı hareketin en büyük düşmanı olmaya mecbur bırakılmak ve karşılığında uyum sağlamaktır... sağlıklı bir hayat, kesin programlı bir yaşam... karıştırmamalı elbette hiçbir şey, hepsinin yeri ayrı...
utanmadan hareket edebilme adına ''koyun olma, sürüden ayrıl" sloganlarıyla bezenmiş, bir "gel, bize katıl" kampanyası... ancak bu propagandada bir de ''her koyun kendi bacağından asılır'' var ya, işte tek medeni tarafı da bu... en ufak aykırılığa duyarlı... elbet varılır dengeyle karşı tarafa...ancak ipten düşmemek için verilmiş mücadelelerin acısı ve tedirginliğiyle... ip cambazının kendini en iyi hissettiği ansa kendini ağa bıraktığı andır oysa...
tabii bütün bunlar ayakta duranlar/ayakta kalanlar içindir...

.

"Hikayenin sonunda hepimiz toprak sahibi olacağız..!"

“Dervişe “Allah’la aran nasıl?” diye sormuşlar, “Nasıl olsun, hep onun dediği oluyor” demiş.

iki mucize ve bir gerçek vardır şu hayat denen çemberde...doğum ve aşk mucizedir, ölüm ise gerçek...bilinir ki mucizeler sadece onlara inananların başına gelir, gerçek ise herkesin...
ve mucizelerin en büyük gerçeği(ölümü) ise ''sıradanlaşma'' denen kemirgendir...sıradanlaşma süreci ise; kontrolsüz(!), dengesiz(!), anormal(!), farklı hareketin en büyük düşmanı olmaya mecbur bırakılmak ve karşılığında uyum sağlamaktır... sağlıklı bir hayat, kesin programlı bir yaşam... karıştırmamalı elbette hiçbir şey, hepsinin yeri ayrı...
utanmadan hareket edebilme adına ''koyun olma, sürüden ayrıl" sloganlarıyla bezenmiş, bir "gel, bize katıl" kampanyası... ancak bu propagandada bir de ''her koyun kendi bacağından asılır'' var ya, işte tek medeni tarafı da bu... en ufak aykırılığa duyarlı... elbet varılır dengeyle karşı tarafa...ancak ipten düşmemek için verilmiş mücadelelerin acısı ve tedirginliğiyle... ip cambazının kendini en iyi hissettiği ansa kendini ağa bıraktığı andır oysa...
tabii bütün bunlar ayakta duranlar/ayakta kalanlar içindir...

Üstad, mükemmel üstü bı yazı kaleme almışsınız tebrik ederim.Fazla söze hacet yok...
Konuşuyorum... yansıtmak için
Okuyorum... keşfetmek için
En sonunda;
Susuyorum... anlamak, dinlemek için...