Bam Teli

En çok babalar ağlar.
Bunu kimse bilmez.
Çünkü anneler affettikçe
Yürekleriri  rahatlar...

Ne zaman pişman olursun biliyor musun?
Yarım bıraktığını, başkası tamamladığında...

Sözümüz eksik, hayatlarımız yarım, kalbimiz sallanıyor içimizde.
Direnmeye hazır hayatlar ver bize Rabbim !

Nuri Pakdil

o gemi bir gün gelecek...

Mahsun kalmış bir gönül.
Kırk bahar görse  çiçeklenmez.

Suskunlukla gözleri kendi içine baktı, sade sivrisinek vızıltısı; gecenin sesizliğini delen tedirgin bir bekleyişle... gözler, kelimlerin imgelerini getiriyor...içilen sımcıcak ıhlamur kokulu çaydan düşler yaratarak..’hey gidi günler’ sadece gözler vardı, gözlere takılı sohbetler...insan olmanın dil/e gelişi, hal hatır sormanın arka bahçesi...o arka bahçeler ki ne çok tarumarlık edinmişti, her büyük yaşamın gerisinde gizlenen hayatlar; nasılda yenikti apaçık kendisine... siyah örtüsünü çekince gece, ne çok düşler vardı, karanlık kuytularda sapkınca kurban edilen...sesizliği boğan ağıtlar vardı, dengbejin imleri...babamın üç yanı çatlak şapkası...ve insanca düşler, yoksulluğu gözler önünde seyirlik kal-an...çok zaman oldu... arka merdivenleri tenhalaşmayan insanlar bulmalı artık, karanlık olmayan yüzler... herkesin bildiği, bileceği naslar...işte onlardan olmalı...hani, yüreği birilerinde kalan...kalk hadi, çal bir şarkı, dans et ağıtlarında...bekleme, bekleyenlerin olmasın, beklenen sen oldukça...

Yapayalnız bir ünlemsin
dünyayı ıslatan şu yağmurlarda.
Her şey çeker ve iter,
anlatamazsın...

Yılmaz Odabaşı

Suskunlukla gözleri kendi içine baktı, sade sivrisinek vızıltısı; gecenin sesizliğini delen tedirgin bir bekleyişle... gözler, kelimlerin imgelerini getiriyor...içilen sımcıcak ıhlamur kokulu çaydan düşler yaratarak..’hey gidi günler’ sadece gözler vardı, gözlere takılı sohbetler...insan olmanın dil/e gelişi, hal hatır sormanın arka bahçesi...o arka bahçeler ki ne çok tarumarlık edinmişti, her büyük yaşamın gerisinde gizlenen hayatlar; nasılda yenikti apaçık kendisine... siyah örtüsünü çekince gece, ne çok düşler vardı, karanlık kuytularda sapkınca kurban edilen...sesizliği boğan ağıtlar vardı, dengbejin imleri...babamın üç yanı çatlak şapkası...ve insanca düşler, yoksulluğu gözler önünde seyirlik kal-an...çok zaman oldu... arka merdivenleri tenhalaşmayan insanlar bulmalı artık, karanlık olmayan yüzler... herkesin bildiği, bileceği naslar...işte onlardan olmalı...hani, yüreği birilerinde kalan...kalk hadi, çal bir şarkı, dans et ağıtlarında...bekleme, bekleyenlerin olmasın, beklenen sen oldukça...

ahhh o arka bahçeler...görmekten korkmayanların aradığı gizli bahçelerdir arka bahçeler... o şaşaalı ön yüzünden ötesinde hayatın, parlak neon ışıklarıyla/kan ter içinde/televizyon kabuslarından uzak/ön bahçesinde top oynanan/at koşturulan/evcilikler kurulan, bir yetim harap kamelyanın gerisine saklanmıştır... herkes arkasını döner ona, ne de olsa bilmek onların harcı değildir... harcı acıyla/aşkla/ umutla yoğrulanların yüzüne bakabildiği, gözlerinde yaşlarla damgasını taşıdıkları bahçelerdir...
ağaçlar dört bir yanındadır bahçenin, derler ki burada ölenler ağaç olurmuş, toprak olurmuş, su olurmuş... bir çınarın gölgesinde dinlenir bahçenin yüzünü görenler, bir soluk çekerler ışıklarını hayatın... başka bir ışıltı aydınlatır yüzlerini, belli değildir nereden geldiği...
rüzgarlı hayatın yetim çocukları birer birer kendiliklerinden arka bahçeyi keşfederler... gözlerini o kadar parlak ışıklardan alıp, kör olmadan, soluk aydınlığında dinlenirler gül ağaçlarının/ selvilerin/çınarların/incirlerin/iğdelerin ve zeytinlerin... kelebek gibi kısa ömürleri sonunda karışır o bahçeye...

.

İnsanın kendi yaptığı evde ölmesi ile kendi evinde ölmesi aynı şey değildir.

Aynı şey yaşaması için de geçerlidir.

güzel hikayeler
resimler güze eklenmek
yapayalnız bir şiir için
çok geç' diyordu.."

"Uyuyunca her şey unutulur değil mi? Şu dünya üzerinde yaşayan herkes 24 saatliğine uyusa. Dünya bir dinlense, nefes alsa...! Sonra da dalga dalga uyansalar... Önce en iyiler, sonra hep iyiler uyansa... Kötüler hep uyusa, sonsuza dek uyusa... ''

Sonrası yoktur , sonu hiç yoktur bazı şeylerin çocuk...
takılır kalırsın bir yerine hayatın.
Bir yeri hayatın içinde uktedir.
Suksedir düşünür durursun, durup düşünürsün .
Büyümek denilen şey var ya çocuk.
Düşündüğün gibi değil.
Bunu düşünme.
Ve Çocuk Olmak var ya çocuk, düşündüğünden daha çok , çok daha güzel.
Var git yaşa kendini dahası yaşat işte.
Seni sevdiğini söyleyenler bile,
gömecek yerin dibine ...

Bir şiir, bin düş…
Bir şiirden bin defa düş…
Bin şiirden sıfır defa gerçeğe düş…
Bir düş uğruna bin şiirin ömründen düş…
Bin ölü şiir: Bir düş…
 
İstikrarı bozulmayan döngüydü.
Dünün adı güya döndüydü: İsmen bugündü.
İsim, anlamını en son verildiği gün gördüydü.
 
Tomurcuğun ömrüne adananlar göz açıp kapayıncaya kadardı.
Tomurcuk güne kavuşmadan, gün tomurcuğun üzerine doğru karardı.
Dışın renginde kaybolacaktı, içe doğru sarardı.
Dışa doğru yükselecekti, içe doğru kabardı.
 
Kendini, kendi içinde kopardı…
 
Mühim değil kalemin gevelemesi.
Mühim olan, kıymetin vaktinde bilinmesi:
 
“Kıymet” vaktinde bilindiğinde “yarardı.”
“Kıymetin” bilinme vakti geçtiğinde, “yalnız kendi içini yarardı.”
 
Kendini kurtaran bir tomurcuk, kendini kurtaramayanları anlatırken, kendini ancak bu kadar yorardı…

Selim Akgün

“Her şeyin sıradanlaştığı bir dünyada bazen kaybetmek en doğru seçimdir. Ve o dünyada en yerinde tercih; vazgeçiştir!”

Can Yücel