İnsanlık Türküsü
- Yurt bahçemizde en güzel çiçekleri yetiştiren, gerçek bahçıvan Saygıdeğer Öğretmenlerimize selâm ve sevgi ile...
Işığım gül aydınlığı, ya da çiğdem,
Ben toprağı yeni yaran bir kardelenim.
Diyelim bir yerde zaman aksadı,
Araya sen girersin öğretmenim…
Nereye bak dersen, oraya bakarım ben,
Işık sularında akçakavak misâli uzayıp giden benim.
Diyelim bir yerde hızım kesildi,
Yetişir elimden sen tutarsın öğretmenim…
“Tahtaya kalk! ” dersin, hemen kalkarım;
“Anlat! ” dersin, ben anlatır giderim.
Nerede yanılsam yağmurun keser yolumu,
Yanlışımı hep sen düzeltirsin öğretmenim…
Düşüp bir kuşun, bir kelebeğin peşine,
Uzaklara, çook uzaklara gittiğim olur benim.
Ne zaman başımı sert bir yere çarpsam,
İlk üzülen sen olursun öğretmenim…
Gökyüzü karatahta, yıldızlar harf ve rakam;
Parmaklarını tebeşir yapıp yazan benim.
Elimin yetişemediği yerlere,
Beni sen yükseltirsin öğretmenim…
Alfabeye başladığım günden beri,
Durmadan ağaç, kuş, çiçek resimleri çizerim.
Hangi işi başarsam yüz akıyla ben,
Sevinen sen olursun öğretmenim…
Vatanı, milleti, bayrağı sevmeyi,
Daha çiğdem hâlindeyken senden öğrendim.
Ne zaman bir yerim kesilip kanamışsa,
Yüreğinle sarıverdin öğretmenim…
Barışın, kardeşliğin kutsal güzelliğini
Ve sevginin bir ibadet olduğunu tekrarlamasan da bilirim.
Benim haritamı sen çizdin, sen şekil verdin bana;
Ben, senin eserinim öğretmenim…
Ben, kendi uygarlığımın en geniş tarlasında
Yarınlara gülümseyen, daha bir gök ekinim.
Dost bulutları sağıyorsun üstüme,
Benim yüreğim kabarıyor öğretmenim.
Gün ışır, ben ışırım doruk doruk;
Sarmaşıklar gibi çoğalıp giden benim.
Senin sesin ufuklarda yankılanır durur,
Ben, senin eserinim öğretmenim…
Bahaeddin KARAKOÇ (Bir Çift Beyaz Kartal)
