Gayri Nizami Harp Ve Asimetrik Savaş

  Gayrinizami harp; düzenli ve büyük birlikler yerine küçük ve işlevsel birliklerle düşmanı yıpratmak, moralini bozmak, kayıplar verdirmek için yapılan savaş şeklidir. Psikolojik harp, istikrar harekatı ve gayrınizami harp olarak üçe ayrılan özel harbin son parçasıdır. Askeri terminolojide Düşük Yoğunluklu Çatışma olarak da geçer.
  Eskiden nizami harpten faklı olarak düşünülen ve sadece gerillaların yaptığı bu çarpışma şekli artık tüm dünya ordularında nizami harpin bir parçası olarak düşünülmeye başlanmıştır.
  Amerika, özellikle Kore Savaşı yenilgisinden sonra yeni bir savaş biçimi geliştirdi. Milli ve devrimci hareketlere karşı girişilen bastırma kampanyalarında derinleştirilen yeni savaş doktrini ve bu doktrinin pratiği "Özel harp" adını aldı.
 
  Asimetrik Savaş Nedir?
  Savaş, aralarındaki menfaat çatışmasını kendi lehine çevirmek isteyen taraflardan birisinin savaşma gücünün, matematiksel olarak diğerine nazaran alt edilemez bir seviyede olduğu zaman patlak verir. Bu durumda, zayıf taraf olarak görülen aktörler, kendi menfaatlerini korumak için bu dengesizliği kendi lehlerine çevirmeye çalışırlar. Dengesiz savaş gücü, kaçınılmaz olarak asimetrik savaşı da beraberinde getirir.
  Çatışan taraflardan zayıf olanın güçlü olana karşı sergilediği asimetrik yaklaşım; üstün tarafın zayıf taraflarından yararlanarak onun devasa gücünü alt etmeye yönelik olarak, beklenmeyen, önlenemeyen veya normal olarak tercih edilmeyen yöntemler, silahlar ve teknolojiler kullanmaktır.
Taraflar arasında asimetrik etki yaratan faktörler; 
   Uygulanan savaş doktrini ve çatışma taktikleri:
   Teknoloji seviyesi, silah ve teçhizat dengesi,
   Tarafların kazanma azmi ve savaşanların morali,
   Etik kurallara ve çatışma hukukuna bağlılık derecesi,
   Savaşan tarafların örgütlenme şekli,
   Kazanmak uğruna göze alınan kayıplar,
   Savaşanların sabrı,
   Halk desteği,
   Medya desteği,
 
  Savaşan taraflar, güç dengesizliği nedeniyle farklı savaş doktrinleri uygulayabilir. Devasa bir hava ve deniz gücüyle desteklenen, teknolojisinin tüm imkanlarını kullanan, zırhlı birliklerden oluşan, uydu destekli komuta kontrol sistemleriyle yönetilen bir kara ordusu, karşısındaki hafif silahlarla teçhiz edilmiş bir direniş kuvvetini alt etmek için konvansiyonel taktikleri kullanmaktan başka bir seçenek düşünmez.
  Ancak, zayıf olan hasmının ise aynı savaş taktiklerini uygulaması ne mümkündür,  ne de akılcıdır.  Direnen taraf, kendi savaşma gücünü korumak için simetrik bir cephede karşı koymaktan ziyade, karşı tarafın kendi ana vatanını da kapsayan zayıf bölgelerine saldırmayı, gerektiğinde duraksamadan geri çekilmeyi ve ortadan kaybolmayı hedefleyecektir.
Zayıf taraf, silah, mühimmat, teçhizat, siyasi destek, insan ve benzeri eksikliklerini tamamlamak için bir çok kaynaktan dış destek alabilir. Ancak, aldığı bu destek, yine de savaşın asimetrik karakterini değiştirmez. 
Ne kadar güçlü olursa olsun, uğruna savaştığı bir ideali olmayan tarafla, inandığı dava uğruna çekinmeden ölümü göze alan taraf arasında bir asimetri mevcuttur. Birinci tarafın olmayan savaşma azmi zaferin önünde en büyük engelken, diğer tarafın en büyük silahı durumundadır.
 Kaynak: Vikipedi


  Açtığım başlık ve konu eğitimle çok alakasız görünebilir. Ancak unutmamalıyız ki öğrencilerin değiştirilmesi,  gereken davranışları asimetrik savaşta zayıf tarafı temsil edip, savunma geliştirmektedir. Öğretmenin yetkileri, mesleki deneyimi, insan psikolojisini öğrenciden iyi bilmesi vb. özellikleri bu mücadelede üstün tarafı temsil etmektedir.(Konu ile ilgili görüşlerimiz zaman buldukça yazmaya çalışacağım.)

  Kimi öğrenciler için istediklerini yapmak, uygulamak için öğretmeni sinirlendirmek bu sayede de öğretmenin yenilgiye uğradığını görmek bir kazançtır. Çünkü bununla öğretmene davranışını değiştirmeyeceği mesajını vermektedir. Eğer öğretmen bu davranışa çabuk sinirleniyor ya da çabucak üzülüyorsa öğrenci için bir hedef oluyor demektir. O yüzden öğrenci yapmak istediğini gerçekleştirdiğinde yani öğretmenini üzdüğünde hedefi vurmuş kadar sevinmektedir. Ancak öğretmen zaman zaman görmezden gelerek, kimi zaman bu olumsuzluğun üzerine gitmeyerek, uygun zamanı kolladığında ise asimetrik savaşta hedef olma durumundan kurtulmuş olmaktadır.
 
 
 

  Eğitim istendik davranışları öğrencide kalıcı hale getirme sürecidir.İstenmeyen davranışlar ise bize karşı bir asimetrik savaş yaparlar.Biz ne kadar hedef durumuna gelirsek yani olumsuz davranışların bizi yoracağı, uğraştıracağı pozisyona gelirsek olumlu davranışları yerleştirme o kadar uzun zaman alır.

  Diyelim ki öğrencimiz masasını ve masasının çevresini temiz tutmamayı alışkanlık haline getirmiş. Siz uyardığınızda sizden özür dilemesi ve bu davranışı kısa bir süre sonra yere çöp atarak tekrarlaması gerilla savaşındaki ''vur-kaç'' taktiğine benzetilebilir. Anlaşılan öğrencimiz aileden de temizlikle ilgili kazanımları yeterince almamış ve bu davranışı maalesef kalıcı hale gelmiştir. Bu davranışı söndürmek ve onu temizlik alışkanlığı kaznmış bir öğrenci haline getirmek zaman alacaktır. Kimi zaman da hedef haline gelmemek için onu görmezden  gelebiliriz. Eğer bu davranış birkaç öğrenci tarafından yapılıyorsa istemeden de olsa aralarında işbirliği yapmış olurlar. Çünkü sınıfa atılan her çöp onların davranışını üstünü örtmektedir.

  Diyelim ki hiperaktif bir öğrencimiz var ve bu öğrenci yerinde duramadığı için sınıf düzenini bozuyor.Bu öğrencinin ilaç kullanması gerekiyorsa ailesi de ilaç kullanmasını onaylarsa belki kullandığı ilaçla sakinleşebilir.İlaç kullanmasını gerektirmeyen bir durum varsa o zaman çoğu öğretmen arkadaşın uyguladığı bir çözüm yolu devreye girecektir:Öğrenciye çeşitli görev ve sorumluluklar vermek.Öğrenci bunlarla uğraşırken çevresini rahatsız etmeyecek ve enerjisini de atabilecektir.

  Eğer öğrenci eğitimle davranışları alamayacak durumda, kendini kontrol demeyecek durumdaysa ya da bazı belirtiler ilaç kullanmasını gerektiriyorsa aileyi ikna edip çocuk psikiatrisine yönlendirmemiz gerekir.

                                   ADA SAVAŞI

   Askeri terminolojide bir adaya yapılan fetih harekatı en zor savaşlardan biri olarak nitelendirilir.
   (Sanki savaş yapıyormuşuz gibi yazdığıma bakmayın. Olumsuzluğa, doğru ve güzel davranışları kazanmamaya karşı yapılan eyleme-KİŞİYE DEĞİL- mücadele veriyoruz.)
   
   Kimi zaman bütün olumsuzlukların üzerimize üzerimize geldiğini düşünürüz. Bu durumda ilk olarak besmele, bu görevin bize verilmesine şükür ve hamd,... ile başlayabiliriz.

  Kendimize dua edilmesini istiyorsak;
  Tüm olumsuzlukların gitmesi için dua ederek,
  ''..... Günahsız ağızlarla yapılan dua: Müminin kardeşi için yaptığı dua(Müminin günahı olabilir. Ancak kendi ağzıyla yapacağı günah diğer insanları kapsamadığı için GÜNAHSIZ AĞIZLARLA yapılan duadır.)... ''
  başkalarının da bizim için dua etmesini sağlayabiliriz.

  İşimize moralli başlarsak dua etmeden de dua kazanabiliriz belki de.(''Yemek yedim.'' dediğimizde belki yemek yememiş ya da çok az yemiş olabiliriz. YEMEK YEMİŞSEK eylemin söylenmesine gerek yoktur.)

 

   Kendimizi bir adada gibi yalnız, çaresiz hissedebiliriz.
   Bunu aşmanın bir yolu da yakın çevreden birine güler yüz, göstermek, tatlı dille selamlaşmak, iş yerimizdeki bir arkadaşa ''geçmiş olsun,...'' demek olabilir. Ayrıca, küçük bir hediye ile üzgün bir insanı mutlu edip; yüzünün en azından ekşimesini giderebilirsek belki de besmele ile başlamışız demektir.

  Aslında EĞİTİM İÇİN sadece öğretmenlerle yapılan çalışmalar veli ve öğrenci katkısı olsa dahi %100 başarıya ulaşamayabilir.

  Her sivil toplum kuruluşunun sevgi, saygı, empati, hoşgörü,... gibi konularda 100 000'de 1 katkı yapmasını sağlamak bile birkaç yıl içinde EĞİTİMDE -öğretimde değil- çok çok büyük gelişme sağlayabilir.

 Öğretimin en üst düzeye ulaşması belki de üniversite-fabrika, iş yerleri, şirketler,... işbirliği ile sağlanabilir.
  Çok daha donanımlı öğrenciler mezun olduğunda,
  Öğrenciler okullarını bitirdiklerinde, öğrendiklerini kolaylıkla pratiğe geçirebildiklerinde VELİLERİN ve TOPLUMUN DA EĞİTİM-ÖĞRETİME BAKIŞ AÇISI ÇOK DAHA DEĞİŞECEK, sorunların çözümünde iş birliği alanları çoğalacaktır.

  Artık savaşlar iki ordu arasında silahların kullanıldığı SICAK SAVAŞ olmaktan öteye geçmiştir. KENDİ VATANINA VE MİLLETİNE BAĞLI,DONANIMLI insanlar yetiştirmek en büyük mücadelelerden birisidir.
  Bizler emekli olduğumuzda ŞU ANDA YETİŞTİRDİĞİMİZ ÖĞRENCİLERİN VERGİLERİYLE maaş lacağız. (a eksik kaldı. Belki de bilinç altı, ... İyi yetiştiremezsek maaşımızın da eksileceğinin bir işareti mi? )
  Konu dağılıyor gibi görünse de şunu belirtmeden geçemeyeceğim: Kendimizi etkisiz farz etmek de belki geliştirebileceğimiz yöntemleri belirleyebilir.
  Eğer kendimizi çaresiz hissediyorsak,
  3-5 yaş aralığında kazandırılması gereken davranışlar ailede kazandırılmamışsa ya da çok az kazandırılmışsa çözüm yolu ne olabilir?

 
 

   Bir toplulukta davranışlarda aşırıya kaçan bir olumsuzluk varsa üstü örtülemeyeceği için BİR YERDEN BAŞLANACAKTIR.
   İŞTE ASIL BURADA BİZE İŞ DÜŞÜYOR:
   Çok zor şartlar altında, veli ve öğrencilerin -çok büyük çoğunluğu ya da tamamına yakını- haksız tepkileri karşısında MESLEKTAŞLARIMIZI YALNIZ BIRAKMAMAK, hepimize düşen görevdir.
   O okulda ya da sınıfta bizler de görev yapabilirdik. KALDI Kİ BİR SÜRE SONRA ÖĞRETMENE HAK VERMEYE BAŞLAYANLAR da artacaktır. Belki birkaç yıl sürecektir. Ancak eğitime, öğretmene karşı mesafeli tavır olumlu bir bakış açısına dönüşecektir.

  Zaman zaman şu ifadelerle de meslektaşlarımızı üzebilir, incitebiliriz:
  Ben olsaydım,...
  Orada görev yapsaydım,...

  Bunları yapmak ya yazmak yerine
  ''Şöyle yapsak daha uygun olur mu?''
   ''Şu anlatacağım yöntemi denemek ister misiniz?
 gibi ifadeler kullanmak daha doğru olabilir.

   Aslında bizlere göre daha dezavantajlı yerlerde çalışan arkadaşlarımız
  BİZİM DAHA AVANTAJLI YERLERDE ÇALIŞABİLMEMİZİ sağlarlar. BU yüzden moral vermek güzeldir. Ancak mümkün olduğunca çok kişiyle fikir birliğine varıp SENDİKA ve SİVİL TOPLUM KURULUŞLARI ile iş birliği sağlanmalıdır. Gerçekleştirmek istediğimiz birkaç davranışın bile onlar tarafından benimsenip bu işe emek ve zaman vermeleri
GELECEKTE YAŞLANDIĞIMIZ YILLARDA BİZLERİ ÇOK MUTLU EDECEKTİR. Aksi durumda ise bazı davranışlar yılda binde 1 azala azala kaybolmaya yüz tutacaktır.
 

.

...

...

...

...