Hayatın Öğretmeni!

   Meslek hayatını kendi hayatına adapte edemeyip kendi hayatını meslek hayatına feda eden kişidir öğretmen. Öğretmenlik mesleğine başladığı gün aslında fark etmelidir kendi hayatının artık geri planda kalacağını. Peki böyle mi olmalıdır? Öğretmenlik mesleği “vicdanlara bırakılmayacak kadar profesyonellik gerektirir” düşüncesine göre öğretmenin gözeteceği tek durum ülkenin eğitim politikası olmalıdır. Öğretmenin hayatını hiçe saymaktadır bu düşünce. Peki bu doğru mudur? Eğitim politikası çerçevesinde bütün alt yapılar gerekli zeminlere oturtulduktan sonra ideal oluşum bu şekilde dizayn edilmelidir.
   Ülkemizde ise hemen her on yılda bir değişen eğitim politikaları, her beş yılda bir gözden geçirilen müfredat çalışmaları, her yıl değişen atama ve yer değiştirme yönetmelikleri vardır. Ulaştırma Bakanlığı’nda dahi bu denli sık değişmeler gözlenmezken ülkenin temelini oluşturan eğitimde değişime gitmekten hiç kimse imtina etmemektedir. Bu böyle olmadı şöyle yapalım cümlesini kurmak o kadar kolaydır ki şöyle yapıldıktan sonra da aslının öyle olmadığı pek kısa zamanda anlaşılmaktadır.
   Ve eğitim-öğretimin temel taşı öğretmen, yarınını kestiremeden bu ülkenin yarınını inşa etmeye çabalamaktadır. Hayat devam edip gitmekteyken öğretmenin hayatı ısrarla göz ardı edilmekte ve neredeyse sıfır saygınlıkla öğretmen resmen yaşam mücadelesi vermektedir.
   Öğrencilerin hayatları önemsenmekteyken, velilerin bilinçlendirilmesi(!) sağlanıp öğretmene karşı elleri güçlendirilmişken kimse öğretmenin de bir hayatı olabileceğini ya düşünmemektedir ya da önemsememektedir. Maddi açıdan yaşam koşulları bir türlü düzenlemeyen öğretmen, çalışma koşulları açısından da birçok okulda istenilen şartlara henüz kavuşamamıştır. Hâsılı, herkes kendi hayatının penceresinden öğretmene bakmakta ve görünen nedense hep öğretmenin aleyhine olmaktadır.
   Ne zaman ki öğretmenin de bir hayatı olduğu bütün çevrelerce kabul görür işte o zaman sağlıklı bir neslin yetişmesi için ilk adım atılmış olur. Şu an olduğu gibi hayatın içinde algılanan, algılatılan öğretmenin sağlıklı nesiller yetiştirmesi mümkün değildir.

Ellerinize,yüreğinize sağlık öğretmenim.

Başka hayatlara feda edilmiş hayatların vefası belki de en çok konuşulması gereken..

Haftada 40 saat çalışıp 2 kez çift okeye dönmeyi,15 saat yırtınmaya tercih eden;hatta bununla yetinmeyip rüyalarında yazılı soruları hazırlayan garip öğretmene :

-"Kendini bu kadar sahipsiz sanma!Bu dünyayı,seni yaratan biri var gülüm."

Bana nasılsın diye soran,ya da yüz ifademden sormaya çekinen bütün dostlarıma,arkadaşlarıma,meslektaşlarıma ve diğerlerine:

-Yorgunum.

   Meslek hayatını kendi hayatına adapte edemeyip kendi hayatını meslek hayatına feda eden kişidir öğretmen. Öğretmenlik mesleğine başladığı gün aslında fark etmelidir kendi hayatının artık geri planda kalacağını. Peki böyle mi olmalıdır? Öğretmenlik mesleği “vicdanlara bırakılmayacak kadar profesyonellik gerektirir” düşüncesine göre öğretmenin gözeteceği tek durum ülkenin eğitim politikası olmalıdır. Öğretmenin hayatını hiçe saymaktadır bu düşünce. Peki bu doğru mudur? Eğitim politikası çerçevesinde bütün alt yapılar gerekli zeminlere oturtulduktan sonra ideal oluşum bu şekilde dizayn edilmelidir.
   Ülkemizde ise hemen her on yılda bir değişen eğitim politikaları, her beş yılda bir gözden geçirilen müfredat çalışmaları, her yıl değişen atama ve yer değiştirme yönetmelikleri vardır. Ulaştırma Bakanlığı’nda dahi bu denli sık değişmeler gözlenmezken ülkenin temelini oluşturan eğitimde değişime gitmekten hiç kimse imtina etmemektedir. Bu böyle olmadı şöyle yapalım cümlesini kurmak o kadar kolaydır ki şöyle yapıldıktan sonra da aslının öyle olmadığı pek kısa zamanda anlaşılmaktadır.
   Ve eğitim-öğretimin temel taşı öğretmen, yarınını kestiremeden bu ülkenin yarınını inşa etmeye çabalamaktadır. Hayat devam edip gitmekteyken öğretmenin hayatı ısrarla göz ardı edilmekte ve neredeyse sıfır saygınlıkla öğretmen resmen yaşam mücadelesi vermektedir.
   Öğrencilerin hayatları önemsenmekteyken, velilerin bilinçlendirilmesi(!) sağlanıp öğretmene karşı elleri güçlendirilmişken kimse öğretmenin de bir hayatı olabileceğini ya düşünmemektedir ya da önemsememektedir. Maddi açıdan yaşam koşulları bir türlü düzenlemeyen öğretmen, çalışma koşulları açısından da birçok okulda istenilen şartlara henüz kavuşamamıştır. Hâsılı, herkes kendi hayatının penceresinden öğretmene bakmakta ve görünen nedense hep öğretmenin aleyhine olmaktadır.
   Ne zaman ki öğretmenin de bir hayatı olduğu bütün çevrelerce kabul görür işte o zaman sağlıklı bir neslin yetişmesi için ilk adım atılmış olur. Şu an olduğu gibi hayatın içinde algılanan, algılatılan öğretmenin sağlıklı nesiller yetiştirmesi mümkün değildir.

Ellerinize sağlık Oğuz Hocam, yine duygu ve düşüncelerimize en güzel şekilde tercüman olmuşsunuz...

''bir mumdur öğretmen...kendi tükendikçe etrafını aydınlatır...''sözüyle öğretmenliğe başladık çoğumuz...sanki aydınlatmak için tükenilmeliydi/karanlığa doğru koşar adım gidilmeliydi mutlaka...
öyle midir geçekten?mutluluğu yaşayamayan bir insan mutluluk verebilir mi bir başkasına?..yoksa rol mü yapar tiyatro sahnesindeymişçesine?..
nedendir bilinmez ''insani duygulardan arınması'' beklenir öğretmenden...düşünülmez öğretmenin de evlat,eş,ana,baba,dost,arkadaş,kardeş gibi sorumlulukları olduğu...dahası kızmak gibi,öfkelenmek gibi,acı çekmek gibi duyguları olduğu...herşeyden arınması beklenir öğretmenden;tıpkı bir robot gibi tek tip olması beklenir...
sınıfında her öğrencinin ''tek'' ve ''biricik''olduğunu üstüne basa basa söyleyen-ve buna göre davranan- öğretmen nedense kendisini ''biricik'' hissedemez...daha da acısı kendi camiasındaki meslektaşlarına bile göstemez bu hoşgörüyü...

öylesine kendiyle çatışma halinde kalır ki öğretmen bilemez ne yapacağını...bir yanda minicik çocuklar ve vicdanı, diğer yanda her geçen gün ''yarın ne olacağını bilemediği''mesleği...boşa koyar dolmaz, doluya koyar almaz...kaç yıldır meslekte olduğu da farketmez çünkü -ne yazık ki- son yıllarda; her yıl stajyerdir öğretmen;her yıl değişir eğitim-öğretim planı programı...

tek bildiği öğretmenin; yaptığı işin telafisinin olmadığıdır...''insan''yetiştirmektedir çünkü...ve bu yüzdendir ''işimi yaparım,gerisini düşünmem''diyememesi...bu yüzdendir sorgulaması,irdelemesi herşeyi...bu yüzdendir kaygısı,derdi,çilesi...

tükenerek değil çoğalarak aydınlatmak istiyorum çevremi...benim işim ''sevgi işi''...ve sevgi tükenmemeli/tükenmez vermekle...yeter ki karanlığa boğulmayayım ve bir ışık göreyim tünelin ucunda...

elinize yüreğinize sağlık

  Zordur öğretmen olmak bu ülkede.Tertemiz duygularla mesleğe başlar insan.O kadar temizdir ki bembeyaz güle benzer,en safçasına,en insancasına...

 Kendini yeterince başarılı hissetmediğinde kızarır,pespembe bir gül gibi olur yanakları.

 Sonra tecrübe artmaya başlar;başarı geldikçe bir iştah,bir aşk başlar.Tüm olumsuzluklara rağmen bitmeyen,aksine büyüyen bir aşk...Sizler daha iyi bilirsiniz uzun uzun anlatmaya gerek yok.Bu aşktan daha güzelini anlatmaya çalışan bir kırmızı gül ise daha iyi anlatamayacağını bildiği içinkıskançlıktan çatlar ve gonca halini alır.

 Akıntıya kürek çeker öğretmen,akıntıdan pek çok kişiyi çeker.Yorulur zamanla;sapsarı bir gül gibi.Yapraklarını,tohumlarını döker toprağa.Sonra o gülün dalının rengindeki örtünün altına girer.O giderken yeni güller fışkırmaya başlar topraktan.Bir gülistan olur ortalık.

Hayatını çalışma koşullarına göre düzenleyen bizler için çok tatil yapıyor diyorlar ya pes.Onu da sizin istediğniz gibi geçiririz dert değil.Hayatımız vatan çocuklarına feda olsun.Dün böyleydik,bugün ve yarında böyle kalacağız.

Öğretmenliği muma benzetirken hata yapmayalım arkadaşlar.Çünki öğretmen dibinede ışık veren bir mumdur.

Bir öğretmen ebediyete hükmeden insandır. Tesirlerinin nerede biteceği asla bilinemez.
Henry Adams

Öğretmen cehalete savaş açan ordunun neferidir.

Öğretmenlik mesleklerin en az kazanç getireni, fakat insanı en çok ödüllendirenidir

Akıldan tutan ancak tuttuğu bazen elinde kalan,asla yılmayan ve her eylülde yeşeren bir meslektir.

Hayatın ilk ve tek eğitmeni öğretmendir.