Kayıp! -deneme-

KAYIP


Çok aradım seni. İnan çok sordum kendime. Gözlerimde öyle küçülmüşsün ki; çoğu zaman burnumun dibindeyken dahi bulamadım seni. Bir insan ancak bu kadar bitirebilir kendini. Ne tuhaf değil mi; sen beni tüketirken kendinin de azaldığını hiç fark etmedin. Oysa biz aynı geminin iki yolcusuyduk seninle. Gemi batarsa ikimiz de yok olacaktık. Gemiyi kundaklayıp da, yine o gemide saklanmak ne büyük ahmaklıktı oysa. Bir ummanın ortasında ateşe verdiğin yer de, saklandığın yer de aynıydı sonuçta. Fakat sen bunu bile bilemedin.
Beni yaktın; bak işte biz kül olduk…


Ben sana rağmen sevdim seni. Israrla hep sende, sevdiğim o seni aradım. Bu sen değilsin diye diye silueti sen, fakat ruhu yabancı olan insana hep seni sordum. Ve sen, adını aşk koyduğun o aşağılık hevesine kurban ettin umutlarımı. Yirmi birinci yüzyılda gerçek aşkı aramanın, en masum ifadeyle saflık olduğunu söylememişlerdi bana. Bir çift göze yanıp; bir avuç söz kanmıştım. Sen çoktan bırakıp gitmişken beni; ben yüreğimin darp edilmemiş yanlarında seni aramıştım. Ve işte  seni ararken kendimi kaybettim sonunda. Şimdi yitik bir balığım gözlerinin denizinde. Eğer bana rastlarsan bir gün yüreğinin bir yerlerinde; hemen beni bana  ihbar et olur mu!..


Ellerinde kırık bir umut, dilinde dünden kalma bir feryat ve gözlerinde üç beş damla yaş... Eşkalim en az bir yetimhane çoğunkine denk. Beni tanımaya tereddüt edersen; gözlerime bak en çok da. Ardından elinden oyuncağı alınmış çocuklar gibi ağlayan o gözlerime. İşte o an tanırsın beni. Hemen oracıkta beni sana muhbirler gözlerim. İşte der sana, terk ettiğin. İşte şu var ya mahvettiğin. O severken seni; senin onu katlettiğin!..


Tütünle sarılmış bir yara gibi inceden inceye sızlarken bedenim; yine sen tut ellerimden. Yaktığın hayallerimin küllerini sen biriktir avuçlarına. Yıktığın umutlarımın enkazını sen doldur ceplerine. Ve yine sen toprağa ver, celladı olduğun hislerimin cümlesini. Beni öylece oracıkta bırakma işte. Bir izmarit gibi tüketip attıktan sonra, bir de üstüme basıp geçme.
Her aşığa ayrılık bir ölümdür ama ayrılığın bile bir şerefi vardır unutma!..

                                                                   ERGİN CAN

Hayırlı günler dilerim.

Türk dil kurumu Deneme yazı türünü; "Herhangi bir konuda yeni ve kişisel görüşlerle bezenmiş bir anlatım içinde sunulan düzyazı türü"
şeklinde tanımlıyor.
Yazınızı bu anlamıyla değerlendirdiğim zaman kişisel görüşü iyi ifade eden, güzel bir yazı izlenimi edindim.

Duygularımı kontrol etme alışkanlığımdan olsa gerek, ifadelerinizden duygusal olarak etkilendiğimi söyleyemem.
Eğer deneme yazmaktaki amacınız insanları duygusal yönden etkileyen yazılar yazmak ise bu konuda kendinizi geliştirmeniz gerektiğini DÜŞÜNÜYORUM.

Hayırlı günler dilerim.

Türk dil kurumu Deneme yazı türünü; "Herhangi bir konuda yeni ve kişisel görüşlerle bezenmiş bir anlatım içinde sunulan düzyazı türü"
şeklinde tanımlıyor.
Yazınızı bu anlamıyla değerlendirdiğim zaman kişisel görüşü iyi ifade eden, güzel bir yazı izlenimi edindim.

Duygularımı kontrol etme alışkanlığımdan olsa gerek, ifadelerinizden duygusal olarak etkilendiğimi söyleyemem.
Eğer deneme yazmaktaki amacınız insanları duygusal yönden etkileyen yazılar yazmak ise bu konuda kendinizi geliştirmeniz gerektiğini DÜŞÜNÜYORUM.

Değerli öğretmenim,
Benim bildiğim kadarıyla deneme:
Bir insanın herhangi bir konuda içini dökmek, paylaşmak amaçlı kesin hükümlere varmadan samimi bir üslupla yazdığı yazılara denir.

Deneme tür ve üslup olarak pek çok türe yaklaşır. Bu yüzden de yazılması en zor olan türlerdendir. Belki de adı bu yüzden denemedir. Deneme yazarken paylaşımcı ve samimi bir üslup kullanırken sohbete, düşünmemizi ortaya koyarken fıkraya, duygularımızı ortaya koyarken eleştiriye yaklaşma riski her zaman vardır.

Bu türün en büyük ustası Montaigne kitabının önsözünde özetle şöyle demektedir: "Eğer mümkün olsaydı karşınıza anadan doğma çıkardım. Bu kitapta size asla bir şey kanıtlama iddiam yoktur. Elimden geldiğince size beni anlattım. Bana hak vermenizi ya da yargılamanızı istemiyorum" buradan da anlaşıldığına göre denemeler iddialı olmayan, ispat kaygısı taşımayan; temel anlamda insan doğallığına dayanan eserlerdir.

İşte bu minvalden hareketle üstat Montaigne ile aynı fikirdeyim. Yazılarımı bir kaygı ve beklenti içerisine girerek yazmadığım için beğenilme ya da yerilmeyi beklemiyorum. Ben sadece yazmak için yazdım ve acizane bu dostlar meclisinde paylaştım. Okumak isteyen dostlar okur. Beğenen beğenir, beğenmeyen beğenmez. İnsanları duygusal yönden de etkilemek gibi inanın bir amacım yok. Ben  sadece birkaç kuru kelam ediyorum. Bir hayır kurumu için  faaliyet yürütmüyorum. Bugüne kadar insanların duygularını hedef alıp tek cümle dahi sarfetmedim. Üslubum sizi bu yöne sevketse de inanın bu böyle. Aslında mesele o kadar açık ve yalın ki; ben en az iddialı ve ispata ihtiyacı olmayan tür diye denemeleri tercih ettim. Keşke yazmak zorunda kalmasaydım da hiç yazmasaydım. Fakat yazıya mecnun olanlar iyi bilirler ki; bazı insanlar yazar, bazıları ise yazdırılırlar. Ben zaten bu söz fakirliğimle asla bir yazar hüviyetine aday olarak görmedim kendimi. Af buyurun sadece yazmaya mahkum edildim.

Bakış açınıza göre çok haklı fakat şahsıma yönelik isabetli olmayan bu eleştirinizden ötürü teşekkürlerimi iletiyorum. En derin saygı ve selamlarımla...

ErginCan kardeşim yazdıklarınızı okumayı seviyoruz.
Kaleminize, dilinize sağlık.
Kolay gelsin sayın hocam.

Keyifle okuum.Teşekkür ederim.

Ergincan  öğretmenim sizi okumaya devam edeceğiz tıpkı Adamın Biri öğretmenimizin şiirleri gibi...