Anne ve babanıza Allah gani gani rahmet eylesin. Mekanları cennet olsun sayın hocam. Abinizin yaşadığı gerçekten ilginç.
İnsanoğlunun çok zor kabullendiği bir durum ölüm konusu. Hele bir de sevdikleri olursa. Ama hayatın akışında bu gayet doğal bir olay. ilacı da zaman. 2000 Aralık ayının sonunda bayram tatili ve 1 ocak yılbaşı tatili birleşince 10 günlük bir tatili bekliyorduk. 22 aralık cuma günü tatil başlayacaktı.
Çarşamba akşamı iftardan hemen sonra lojmanda telefon çaldı. Yengem acil gelmemiz gerektiğini söylüyordu. Ben de daha 2 gün var izin vermezler diyordum. Telefon kesildi. ilk aramamda ablam çıktı oda hemen gelmemi söylüyordu. Yine kesildi. Tekrar aradığımda 15 yaşındaki kuzenime dedim ki orada ne oluyorsa bana direk söyle dedim.
Abi üzülme ama baban...... dedi. Telefonu duvara çarpmışım.
apar topr hazırlandık. Urfa pekmezini çok severdi babam. bir şişe hazırlamıştık tatilde götürmek için. Komşu köyde hemşerim vardı onun özel aracıyla gidiyordu memlekete. Başka köydeki bir arkadaş ilçe Milli Eğitime ben yarın gider söylerim siz gidin dedi.
Yeni yola çıkmıştık. eşime şunu aldın mı bunu aldın mı diye sorarken bir ara BABAMIN PEKMEZİNİ aldın mı dedim. Yarım dakika sonra da "Alsan ne olur artık babam yok ki" demişim.
Kabullenmek ilk başta çoooook zor. sonrasına ise zaman ilaç oluyor sayın hocam. Allah ebediyete göçmüş tüm babalara rahmet etsin mekanları cennet etsin.
Allah rahmet eylesin hocam. Kesinlikle çok zor, benimki çok taze belki ondandır. Hastane süreci biraz uzamisti ve babamın değerleri iyi gidiyorken, yoldan geçen bir tanıdık sormuştu baban nasıl diye kan değerlerinden felan bahsetmiştim. Vefatından 2 hafta kadar sonra aynı kişiyi gördüğümde babamin değerleri şu şekilde diyordum ki " ya babam yokki artık benjm" diye silkelendim. Yeğenlerim, çocuklarım yeni yeni idrak etmeye basladi. Dedem artık gelsin hastaneden çok özledik demeye başladılar. Zaman inşallah ilaç olacak. Yoksa dayanılacak gibi değil.