"Nerelisin?" sözüne,
Avazım çıktığı kadar
"Yaralıyım" diyorum...
Kimsenin umrunda olmuyor.
Ve hiç kimse çıkıp,
"Ben de oralıyım" demiyor.
Tam da içinden.. Köşeyi dönünce ilk ev.. Bakma yıkık dökük durduğuna.. Virane sanıldığına..
Bir zamanlar ne hayaller/sofralar kuruldu, ne umutlar/sardunyalar ekildi cam önünü saksılarına..
Bizim buralar kuraktır, güneşsizligimize inat..
Vakti gelince bile açmaz yaban gülleri.
Ektigimizi bicemedigimizden,
Umduğumuzu bulamadigımızdan,
korumasız pencerelerin
Kapalıdır koyu /kalın perdeleri..
Tam da içinden.. Köşeyi dönünce ilk ev..
Ayakta durmaya çalışan,
Hani o verandasi olmayan
Çatı katı yarım kalmis
Önünde çocuklar oynamayan...
Burası yaralı.. Rakım bin beş yüz..
İlkbahara inat hep güz...