Nazım Hikmet Ran'ın Şiir Ve Sözleri

İnsanların kanatları yok, insanların kanatları yüreklerinde...

Saat 4 yoksun
Saat 5 yok
6, 7, ertesi gün
Daha ertesi...

Ve belki..

Ne fırtınalar koptu benim hayat dallarımda
Hiçbirinde vazgeçmedim umutlarımdan
İçimde kıyametler kopsa da
Ben baharıyım yarınlarımın
Çiçek açarım her kışın ardından…

Gittiğim eğer bensem,
söyle bana kimden gittim?
Sende yoktum zaten ben,
ben yine bende bittim...

Kitap okurum; içinde sen varsın,
Şarkı dinlerim; içinde sen.
Oturdum ekmeğimi yerim; karşımda sen oturursun,
Çalışırım; karşımda sen.
Sen ki, her yerde «hâzırı nâzır»ımsın,
Konuşamayız seninle, duyamayız sesini birbirimizin...

Sen Sabahlar Ve Şafaklar Kadar Güzelsin
Sen Ülkemin Yaz Geceleri Gibisin
Saadetten Haber Getiren Atlı Kapını Çaldığında
Beni Unutma
Ah! Saklı Gülüm
Sen Hem Zor Hem Güzelsin
Şiirlerimin Ilıklığında Açılmalısın
Sana Burada Veriyorum Hayata Ayrılan Buseyi
Sen Memleketim Kadar Güzelsin
Ve Güzel Kal

Bazen önemli olmamalı gidecek olan yada gelmeyen. Çünkü bazen, başlaman gerekir her şeye yeniden.

BİR AYRILIŞ HİKAYESİ
Erkek kadına dedi ki:
-Seni seviyorum,
ama nasıl,
avuçlarımda camdan bir şey gibi kalbimi sıkıp
parmaklarımı kanatarak
kırasıya
çıldırasıya...
Erkek kadına dedi ki:
-Seni seviyorum,
ama nasıl,
kilometrelerle derin, kilometrelerle dümdüz,
yüzde yüz, yüzde bin beş yüz,
yüzde hudutsuz kere yüz...
Kadın erkeğe dedi ki:
-Baktım
dudağımla, yüreğimle, kafamla;
severek, korkarak, eğilerek,
dudağına, yüreğine, kafana.
Şimdi ne söylüyorsam
karanlıkta bir fısıltı gibi sen öğrettin bana..
Ve ben artık
biliyorum:
Toprağın -
yüzü güneşli bir ana gibi -
en son en güzel çocuğunu emzirdiğini..
Fakat neyleyim
saçlarım dolanmış
ölmekte olan parmaklarına
başımı kurtarmam kabil
değil!
Sen
yürümelisin,
yeni doğan çocuğun
gözlerine bakarak..
Sen
yürümelisin,
beni bırakarak...
Kadın sustu.
SARILDILAR
Bir kitap düştü yere...
Kapandı bir pencere...
AYRILDILAR...

Sana düşman, bana düşman,
Düşünen insana düşman,
Vatan ki bu insanların evidir sevgilim
Onlar vatana düşman...

İçimde kıyametler kopsa da
Ben baharıyım yarınlarımın..

Büyük insanlığın toprağında gölge yok, sokağında fener, penceresinde cam, ama umudu var büyük insanlığın, umutsuz yaşanmıyor...

Sen de çıkar göğsünün kafesinden yüreğini;
Şu güneşten düşen ateşe firlat.
Yüreğini, yüreklerimizin yanına at...

Ama bugün cumaymış, yarın cumartesiymiş...
Çoğum gitmiş de azım kalmış.
Umrumda değil...

Durup dururken içimde bir şeyler kopup tıkıyor boğazımı
Durup dururken sıçrayıp kalkıyorum yarıda bırakıp yazımı
Durup dururken rüya görüyorum bir otelde, holde, ayakta,
Durup dururken çarpıyor alnıma kaldırımdaki ağaç
Durup dururken bir kurt oluyor aya karşı bahtsız, öfkeli, aç.
Durup dururken yıldızlar inip sallanıyor bir bahçede, salıncakta
Durup dururken mezardaki halim geçiyor aklımdan
Durup dururken kafamda güneşli bir duman
Durup dururken hiç bitmeyecekmiş gibi bağlanıyorum başladığım güne,
Ve her seferinde sen çıkıyorsun suyun yüzüne...

Yumdum gözlerimi...
...Yumulu gözkapaklarımın içindesin sevdiceğim
Yumulu gözkapaklarımın içinde şarkılar
Şimdi orada her şey seninle başlıyor
Şimdi orada hiçbir şey yok senden önceme ait
Ve sana ait olmayan.