Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

...
Kaldırın masamı kaldırın iskemlemi,
Umrumda değil çay, sıcak mı soğumuş mu demi?
Eylül rüzgarları başıma vurmuş
İçmiyorum, gidiyorum; hesabı getir emmi!
...

S.ORAK-CİH66
11.09.2012/Yozgat

Notalar ağlarken anlamı yoktu sözün
Her günü ayrı bir elemdir güzün
Düşerken birer ikişer yapraklar,ağacından
Çıkıyordu yükseklere aynı hızla hüzün

Yaşanılan baharın bir sonu vardı
Hükmü de bitmişti artık geçmiş yazın,
Terk edip gitti yaprakların tek tek
Elinde kalan yalnızca içten niyazın

Hayatın yokuşunda bir soluklansam,
Dermanım dizimde sızlanmıyor.
İleri bakarak yola koyulsam,
Sevdasız yollar hızlanmıyor.

Gönül verdim kara tahta başına,
Eylüllerde giriyorum yaşıma.
Hep hayranım gönül kuşuma
Sevdasız tebeşirler  yazmıyor.

Nasıl bir şey yokluğun ey sevgili ?
Sonu olmayan dipsiz bir kuyu misali,
Nasıl bir çıkmaz yokluğun ey sevgili ?
Hayata dair bütün umutlarımı alıp götüren,
Nasıl bir körlük yokluğun ey sevgili ?
İki saniye sonrası bile karanlık,
Nasıl bir acı yokluğun ey sevgili ?
Dayanılmaz...yaşanmaz...tarif siz...
Sade nefes yetmezmiş yaşamaya ey sevgili,
Meğer nefesim olmuş varlığın ,
Ki yokluğunda boğulmalarım o yüzden.

                                                         12 Mart 2013

NEREDESİN Kİ?

Yine yokluğunun ortasındayım
Üşüyor ellerim… neredesin ki?
Bomboş sokaklarda seni ararken
Bitiyor yollarım… neredesin ki?

Lal olur, görmezsem yüzünü dilim
Gidersen kırılır kanadım kolum
Düşsem bulunmaz tutunacak dalım
Kırıldı dallarım… neredesin ki?

İsmin düşmez dilimden bir an bile
Başa çıkamam hiç hasretin ile
Döndüm alev alev yanıp da küle
Savruldu küllerim... neredesin ki

Eklerken hasretin ucu ucuna
Ortak ettin beni gönül suçuna
Taktığım hani o siyah saçına
Soldu bak güllerim… neredesin ki?

Zemheri geceler girsem düşüne
Koysam başımı, yumuşak döşüne
Gel artık eyleme, sensiz boşuna
Geçiyor yıllarım... neredesin ki?

Nasıl duymayayım kilometrelerce öteden sesini
Yüreğinin vuruşunu duymuşluğum var,

Nasıl gelmesin kilometrelerce öteden burnuma kokun
Unuttum mu sanırsın sevgili
Üzerime sinmişliğin var...

Sensizliğe gebe kalıp
Doğuramamışlığımın
Sancısıdır
Şimdilerde duyumsadığım acı..

Üzüntüler havada kalır
Tesellisi yok ise.
Herkes nasibini alır,
Yürekleri tok ise.
Meydanlar dolu dizgin,
Çekişmeler arenası,
Aşksız uğraşlar bezgin,
İş kişinin aynası.

Hayat yoluna çıkanlar,
Gide gide kul olur.
Gönlü sevdaya acıkanlar,
Namelere pul olur..
Açar  yürek kapısını,
Koklar güller kokusunu,
Haktan alır tapusunu.
Yarenlere çul olur.
Bin bir ah işitse de,
Haramlara çöl olur ,
Edep halkasını ,
Yaksa da gözüne takar.
Solmayan ümitle YİNE
Hakkın rızasına bakar.

Kelimelerin Akşamı/ Erciş


Yürürsün
Bomboş odalara
Hedefsiz, amaçsız, dünsüz ve yarınsız
‘’Yalnızlığın ise üzerine oturan bir giysi gibidir’’
İlerlersin
Kimi kez suskunluğuna, kimi kez kelimelerine
Kimi kez…
Artık karanlık sarmıştır bakışım
İşte hayat önümde
Bakış çizgimde
Ona hangi cümlelerle hitap edeceğimi bilemem
Geçmişte ilgisi olmayan bir umut
Hüzün,
Karanlık,
Ve
Geri dönersin
Yola çıktığını bilmeden
Neden döndüğünü de
Seni çağırmamış hiçbir ses
Bir ipliğin sökülmesiyle nasıl yok oluyorsa
Giysiler
Öyle sökülür hayat
Yıllar sonra dönse bile her şey
Dönüşsüz bir eşikte bulamaz seni
Yarıda kesilen bir dizenin virgülü gibi,
Buradayım
Çadıra girercesine girdiğim gecemde
Anısız ve insansız
Çoktan kapanmış bir çağın fosili gibiyim
Telve kadar koyu ve hüzün
Pencereden bakıyorum karanlık geceye
Uzaklarda yanıp sunan
İki –üç ışık kalmış geriye
Hayatın yükünü karartan uyku
Aydınlığa bakan bütün gözleri kapamış
Ama ben buradayım
Yarın bitmiş olan şeylerle henüz aydınlığa kavuşmamış
Beklide hiç başla(ya)mayacak
Ay ise benden uzak bir yerde
Sessizde yok olmaya hazırlanıyor
Artık insan sesleri tükendi
Herkes kendi uykusunun çadırında şimdi
 
Bazen sözcükler anafor olur yakalar bizi ya
Ölüm ile yaşam arasında gelir-gider
Tıpkı Ercişli bir ananın dediği gibi.
 ''Ezee bi göresen, heppi evler yıkılıp dağ taş üstünde kalmayıp bi afattır üstümüze çökmüş''
 
  (Memed)

Büyümüştü bir şekilde huzurun uzağında
Mutlu olmayı  yasak saymış, suç bilmişti
Öfke biriktirmişti kendine, yüreğinde
Huzura  dair ne varsa içinden silmişti

Vakit ilerleyip de yaş ileriye varınca
İmkansız haldeydi kendisiyle hazarlar
Kapatırdı gözlerini neşeli bir insan görünce
Neme lazım derdi, şahit falan yazarlar

her yolculuk
varış noktasına kadardır.
her varış,
yeni yolculuklar...
döndürüp durur insanı,
kendi çemberinde...
çıkarmalı belki de
insanoğlu götüren
ayakkabılarını
ya da getiren...

Bir sözcüğün yankısı olmalı
Her nesnenin ise karanlık bir gölgesi
Bu kent yanıt vermiyor
Ne bir ses
Ne bir çığlık
....
Nesneler ve sözcükler çoktan yok oldu
Herşey küle ve toza dönüşmüş
Ağaçlar kollarını uzatıyor
Kuşlar yıkık binalar arasında uçuşuyor
Yağmur damlaları kızgın gözyaşı olup buharlaşıyor
Yıkık bir binanın önünde yaşlı bir kadın oturuyor
Unutulmuştur sanki
Herşey yırtılmış parçalanmış
Donuk bakışlarla
Titreyen parmaklarıyla
Sözcükler birer birer eriyip buharlaşıyor
Duvarların karşısında art arda girmişçesine
Acılı bir sesle
"Herkes gitti diyor " (Beni unuttular )
 
 
(Memed)

Kalem bir başka yazar,çocuk deyince
Göz başka bakar,yürek başka çarpar.
Eve neşe,huzur verince,
Saatler başka ilerler,zaman başka .
Allah tan gelen bu büyük aşka,
Anne başka düşer,baba başka..

Ağustos
Sükunetin parçası haline gelmiş sesler
Yeni bir gün başladığının habercisidir.
Hafızamdaki yığınca fikirler,bitmek tükenmeyen bulanıklar
Kullanılmamaktan körelmiş hayat tecrübeleri
Filizlenmeden baltalanıyor.
*
Ardı arkası kesilmeyen yağmur tanecikleri
Dallarını süsleyen taze yapraklarının esintisi karşılıyor.
Üzerinde lekeler bulunan piramitler ise
Nazlı nazlı sallanıyor.
Başlarını
Dik tutarak olup biteni izliyordu
*
Ağaçlar yapraklarını döktüler
Sararmış yapraklarını başıboş  sola-sağa çarparcasına
Hafif bir kızıllık sarmıştır her yeri
Güneş ışınları sönüp gitmeden önce
Söpürülmeyen yapraklar durmadan birikiyor
Hava karardığında ise birer birer yok oluyorlar

(Memed)