Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Balın en safı Ardıç kovuğunda,
Suyun en billuru Dağın yüreğinde,
Kekiğin en tazesi Dere kenarında,
Sakinliğin en huzurlusu Kuşlar yanında,
Muhabbetin en tatlısı Gözlerde,
Aşkın en mavisi gönlümde; Gönlüm!

şiirlerim hep senden yana emanet
kalbinin kıyısında sığınıp kalmış yarım
sesinin rengine hapsolmuş hasret
güle çeviren renginin buğusunda sonyaz
buluşur elbet ayrılıklarda ellerimiz

göğe koşan atlar şimdi nerelerdeler?..
ya o yol yürüdükçe çiçeklenen?..
-ki her adımda rengarenk aydınlanılır-
dokunulur mu şu deniz kızına onu üzmeden?..

soluyabilir mi insan mutluluğu, mümkün müdür?..
mümkün müdür sevdikçe sevilebilmek?..
bilebilir miyim geriye kalan hangi düştür,
düş ile yer değiştirdiğinde -olduğu sanılan- gerçek?..

kim bilebilir ne zaman tomurcuklanır kader?..
herkes için farklıdır zamanı ilk cemrelerin...
korkma, elbet bir gün dağılır bu keder...
fırtınaların ardındadır yazgını taşıyan gemin...

Öyle bir anda çıktın karşıma
Gözlerimin kör, dilimin lal olduğu,
Kalbimin kırık, bedenimin yorgun...
Hayat buldum o anda
Yarımmışım meğer sensiz
Anladım bunu sonsuz ufkunda.
Sarmış her yerimi senli duygular
Vazgeçmek mümkün olmayacak kadar
Yarınlarımı sana bağlar
Bütün umutlar,
Dünümü çoktan silmiş bakışlar.
Sonsuzluk kapılarını açmış kalbim
Hep seni sayıklar
....

Gün boyu büyüyen özlemler
Gecenin koynuna düşler biriktirir
Unutma
Hikayeyi yazamadan, yaşayamadan
Başkaları okudu
Biz dinledik
Kendi hikayemizin
Kahramanı olamadık
Sen kibrine
Ben gururuma yenik düşerken
Son oynadığımız oyun,
Ayrılıktı... ayrılıktı.....

Bir izi olmalı insanın;
Ala bildiğine yeşil ve mavi.
Alabildiğine huzur
Verebildiğine  güven.
Tasınası  dertle
Alınası  ibretle
Cömertçe  ,kardeşce
Uyuması düş
 Uyanası
Koca  tebeessümle..

Bir izi olmalı insanın;
Ala bildiğine yeşil ve mavi.
Alabildiğine huzur
Verebildiğine  güven.
Tasınası  dertle
Alınası  ibretle
Cömertçe,kardeşce
Uyuması düş
 Uyanası
Koca  tebeessümle..

Yüreğine sağlık canım arkadaşım.

Yüreğine sağlık canım arkadaşım.

Çookkk  teşekkür ederim cnmm ..

bildiğimiz üç beş kelimeyi bir kenara ayırıp
güneşin altında, denizin kıyısında,
anlamadığımız kelimeleri yakardık...
o üç beş kelime yapışır kalırdı ellerimizde...
söz sırası gelince
kıpırdatıp dilimizi
tek kelime edemezdik, susardık...

bembeyaz kanatlarıyla geçerdi üstümüzden bir martı
sen
ben
o
dizilip arka arkaya
kıyıya vuran dalgalara koşardık...
kumsal kıpırdayamazdı yerinden
ayakları/kanatları yok onun diye hayıflanırdık...

kocaman bir yumurta akıydı dünya
saydam ve ölümlü/sarısını yitirmiş çünkü/
gözümüzün ortasında, gönlümüzün kıyısında...

akıllı kalabalıklara geçit vermezdi omuzlarımız
aklını bozmuşlar geçebilirdi ancak üstümüzden...
eğilirdik fakat
akılları geçer kendileri kalırdı...
martılar da
bizim kanatlarımızı yontarlardı
o ara...

neresinden tuttuysak hayat denen o şeyin
tam orasında büyürdü pencereler...
sonra oturur
yıldız varmış gibi kıyısında
tetanoz olana dek
gecenin pasına şiirler yazardık...

ne olursa olsun
umuda, sabaha ve aydınlığa
en çok da sevdaya ve şafağa inanırdık...

Gönül yine sustu
Yanlızlıkla başetmek gerek
Hayat bu kadar kısa iken
Neden ertelenir hayaller
Hadi hayal et arkadaş
Yaşa hayallerini biri sana delimisin
Olur mu hiç derse bu benim hayalim
Yaşamalıyım sevmeliyim
Koşulsuz nedensiz
Hadi arkadaş geçiştirme artık hayalini
Yaşa mutluluk yoldaşın olsun
Tebessüm et gülümse hayata

Sakın dokunma yarama
El değmez bı yalnızlığım
Düşlerimi inşa eden bı hüznüm
Kırık bı karanfilim,rüzgar dokunuyor dalıma
Sakın dokunma bana bu gece
İnce bı sızıyı ömrüme katık yapmak üzereyim...

'gözlerin gözlerime değmediğinden
felaketim oluyor..
özlemim özleme kifayetsiz
yüreğimden yüreğine teğet geçiyor
eskidir kalbimde onulmaz yaralar
küskünlüğü dağlara
yoksunluğu aşka ve sana musallat

Her sabah yeniden doğar gün
Her sabah başka salalar verilir
Her sabah aynı olsa da masa
İçindeki sadece dünden tasa.
Yoldaş olurken umudun izleri
Kahırdan gidemez fersiz dizleri.
Gözler çakmak çakmak bakmaya küs
Hayatına can katar büyük düş.
Iraklar gözünde pire olur küçülür
Çektikçe derdin büyür ve seçilir.
Kıla kırk yaranlar aslında cüceymiş
İnsan ancak hakikatte yücelmiş.

dudağımda bir gülümseme anı/sı...
uzanıp tutulamayan ellerin sıcaklığı...
neredeyse yaşanmış mutlu anların sevinci...
uzaklarda kalmış bir çiftin yarısı
diğeri yalnız ve ürkek sarı bir inci gibi...

kanlanmış gözlerinde silinmeyen yorgunluk...
puzzle da kaybolan parça ise resimde boşluk...
yıpranmış yürek feryatlarının uğultusunda
keşkelerle ıslanmış umutlarda biriken durgunluk...
hep sırtını gördüğün birinci gibi...

rıhtıma demirli hür fikirlerin
prangalı dilimin gardiyanı gecenin koyusunda...
sığınmak ki çölde köle tacirlerinin kervanına...
su içmek engereğin dilinden yudum yudum...
son kalemi yıkan dalgalardan
hasret ile ufalanan dağlardan geriye kalan kum...
gün yüzüne çıkan bir eski fotoğraf gibi...

kendimde elde edemediğim ise -bilmediğim- ben...
yüreğim; hüzünle rotası şaşmış bir ahşap dümen...

Bir merhaba diyebilecek arkadaşım olabilir misin?
Dedin....
Seni bu kadar severken...
Olmaz....