Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Merhaba kendim
De hele,hadi de!
Akan gözyaşını
Bu ince sızıyı,
Derdime dermanı nerde bulurum

Alıngan bı çiçeğin filizinde mutluluk
Açarsa ayrılık kokacak buralar ey kendim
Dil dil dökülürken düşlerim õmür sayfasında
Umut kapılarım yakılmış,ayrılığın meşaleleri ile

Ey kendim!
Sevgilerin hudutlarına zamansız döşenmiş ayrılıklar
Düşme sevda ağacının dibine….

Rehberimin en başında numaran,
Her seferinde
"Aradığınız kişiye ulaşılamıyor" diyor o bayan.
Silemiyorum da,
Silinecek o kadar numara varken..
...
Ne vardı lan oğlum böyle erkenden gidecek,
Bu dünyada, bu kadar "Kötü" yaşarken..

Bir kardelendi henüz
Başını çıkardığında yeryüzüne.
Annesi sallarken beşiğini,
Uyudu ninnilerle.
Uyudu ve büyüdü.
Açtığında gözlerini,
Asırlık bir ıhlamur ağacının dalındaki
Salıncakta sallanırken buldu kendini önce,
Sonra Azlağa'da seksek oynarken bir okulun bahçesinde.
Minik parmaklarını ise kalem tutmakta...

Yıllar yılları kovalarken,
Takvimden düşen her bir yaprak,
Onun yaşına eklendi ve
Yine bir okulun bahçesinde buldu kendini.
Bu kez ise bir öğretmendi,
Şimdi o öğretiyordu,
Minik parmaklara okuyup yazmayı.

Bir zamanlar,
Çanta sırtında yürüyerek kat ettiği yollarda
Anıların izini sürüyordu bugün arabayla.
Ve yeniden adım attı ilk okuluna...
Sek sek oynayarak büyüdüğü okulun bahçesine Dökülen beton silmişti artık izlerini.
Ancak hafızasına kazımıştı o silinmeyecek şekilde.
Gözyaşlarıyla yıkadı önce tozlanan raflarını anılarının,
Gökkuşağı renklerinde güneşli günlere açtı sonra yüreğini
Baharın müjdecisi bir kardelen misali...

(Kendi hayatımdan bir kesit.)

Kimliksiz bir şiir gibi
Ansızın yazılmıştın
Yazgıma ve ardında bıraktığım yılların
Yazgısızlığına  inat soluyordum seni
Gökkubenin altında bir bebeğin
Doğduğu anda aldığı ilk nefes gibi
Sürgün edildiğim coğrafyada
Açan kardelendin sol yanımda
Mevsim bahardı
Sana geliyordum
Yollar aşıp Murat nehrinin buz gibi
Sularından  geçer iken ayaklarım üşüse de
Sol yanımda ki sıcaklıkla unutuyordum ayaklarımın
Üşüdüğünü,
 yedek yün çoraplarımı çıkarıyordum
Cebimden 
mevsim bahardı

Şehidimin yasını,
Tutunuz mu bugün?
Tutmadınız biliyorum.
Bunu da unuttunuz.
Zaten
Ahmet'i, Ali'yi de unutmuştunuz,
Hani Fırat kalkanı şehitleri!

Biliyorum unuttunuz,
Daha naaşları gelmedi,
Vatan toprağına.
Daha kazılmadı mezarları,
Kurumadı toprakları,
Ama siz unuttunuz!

😔😔😔😔😔

 Unuttuk
 Geceyi yaşatanın
 Gündüzü hediye ettiğini.
 Sınavların
 Tozları silkelediğini.
 Unuttuk..
 Yerken bölüşmeyi
 Ağlarken gülüşmeyi.
Unuttukça uzaklaştığı
Bizden
Bizim olandan..
Yaratılırken
Ruhumuza
Nefret ve enaniyetten önce
Aşkla dolanı.

denizi unutup rüzgara bıraktığımda kendimi
bir badem ağacı ansızın çiçeklenir
-görmesem de- bilirim...

rüzgarı unutup yürümeye başladığımda yeniden
acemi bir bebek gibi
-düşmesem de- sendelerim...

sana doğru koşmaktan tükenince nihayet
denizi hatırlar rüzgarla barışırım
-küsmemişlerse de- özrümü dilerim...

bu böyle sürüp gider...
peş peşe ama sırayla değil...

Bugünde değişen bi şey yok
Başım…
Beynim..
Yüreğim..
Gerçi kafamla beynim aynı
Biri boş
Biri dolu
Böyle olunca da kafamın tası atıyor
Neyse…
Gecenin bu vakti
Beynimin boş
Kafamın dırdır
Yüreğin acaba saatleri
Bana kalırsa
Yalnız/yanlış geceye anlam yükledim
Duyguları infilak ettiren bi grip salgını var yine
Bi gece öncesi/ sonrası kadar özlendiğim
Bulutlarda yağmur
Toprağa yağıp,buhar olup göklere uzanasım var
Bu acılar bu dünyaya ait değil
Bi ömür uyuyasım var…

aşktan geliyorum o ağır yenilgiden
envai çeşit söz hücumu
ne zaman ki
sevmek gülün  kalbinde çınlayan bir kelimeydi
ve ben o kelimeye kök salmak için
yazıldım  şiire sessiz harflerle..
bir yanım anneyle doluyken
bir yanım çocuk düşlerinden ödünç
baharlar bilenirdi hayata
dualar üşütecek
inzivaya çekilmiş göğün
üstündeki acıları
merhamet sen misin
kül rengi
koyu gri
Tusi

Düşlerin  son durağı bu kent
Gülüşü soluyor kanaryanın
Kanayan bir fotoğraf karesi  içinde
Sessilik
 sureti eskilerden de eski
İşte tam  orda  hiçliğin orta yerinde
Bükerken boynunu manolya susuzlağa
Kanayacak yine  su
Akacak çılgın nehirler gibi
Çığlık olup yırtacak geceyi
Elbet uyanacak güneş
Uyanacaksın karabasan uykularından
Usulca açacak pencerenii
Bin yıllık yalnızlık
Uykusundan uyanıp

Işığın çocukları gibi yeniden dirileceksin
Çocuk sevinçlerinde  yitirilmedi
 yüzünde ki tebessüm,
işte o tebessüm sonun başlangıcı olacak
ardına bakmadan iklim iklim kanayacak
zemheri  tezeğin bitecek
nefesinle ısıtacaksın ellerini
feri kaybolmuş gözlerinde küllensede umut
yeniden açacak kanayan her çiçek.

Ömrümü süze súze
Geciyorum
Hayatın
Hatıraların
Gerceklerin
Üzerinden çığlık çığlığa...

çöllerden fışkıran kardelenlerin
sahralara yansıyan hüznüyle...
kum akreplerinin zehrini yok sayıp
yalpalıyorum duvarlara doğru...
sevmek ne güzel...

haydi rastgele balıkçı...
denizlerin ortasındaki mezar taşının
mantıksızlığı bile mantıklı...
bir martının bembeyaz kanadı
olmak ne güzel...

çiçekler-ki koklayamazlar kendileri-
ahhh çiçekler...
baharda kanayıp yorulan
ve yine bir baharda şafaklanan çiçekler...
yaşamak ne güzel...

Sen gülünce gün Cumartesi olur.
Bir kuş havalanır gökyüzüne.
Özdemir Asaf
28.01.1981 ölüm yıl dönümü bugün.

benimde bir kalbim
var bilesin
orda bir uçurum var
hata yaptığın an düşersin
                                      Yusuf bayar

bin yalnızlık kuşanır ellerim geceleri
beklerim benim olan ne varsa uzaklık serpiştirmesin sessiz ve hazin
üstünü örter uyku unutmak kokan vahaların acıdan eser yok
nereye uçar söylenmeyen sözler
hangi kefeye ağır ödenmemiş bedelleri aşkın
sabahladığımız gülün kıvrımları
her kuyunun  kaybedilmiş yusuf ları adına
elif ile vav aşkına
çoğul cümleler kurulmalı baş köşesine
çağın cümle susuşların

kış kıyamette kalmalı daha ömrümüz

ki ayaz vurmuş mislince künhüne varmalı yürekevimizin

aşk uyusun

uyusun ayrılıklar büyüsün özlem..
yusufu kaybettik  hüzün kuyularında
yusuf gül oldu..züleyha kul oldu
 kadim  zamanlarda.."