İnsan Hayatı Üzerine

"Eğer varsa gerçek özgürlük budur:
Seni esir alan nefsini, köle kılan çıkarını ve sosyal mecburiyetleri hepten bir kenara itip bir şeyi sadece “güzel” olduğu için yapabiliyor musun? "

X milleti kendini dünyanın efendisi zannediyor.
Y milleti bir var olma mücadelesi içinde
Z, diğer milletler.
Y, Z'ye X'in ne kadar tehlikeli olduğunu canları pahasına gösteriyor.
Z, uyanma aşamasında. Zaten bir yarım asırlık gecikme var bu uyanmada.

Franz Kafka, en yakın arkadaşıyla tatsız bir olay yaşadıktan sonra şu vurucu cümleyi kuruyor:

"Beni üzecek gücü sana verdiğim için kendimden özür dilerim..."

Hiçbir iyilik cezasız kalmaz.
Öğreten herkese teşekkür ederim

İnsanoğlu daha çok istedikçe;
......Huzursuz, mutsuz, agrasif, stres yüklü,  saldırgan bir varlığa büründü.
...... Doğayı katletti.
...... Yaşanır dünyayı, kaçılacak yer haline getirdi.
...... Adaletten, insan sevginden, güvenden yoksun toplumlar oluşturdu.
    İsteğinde olduğu gibi tahribatı da sonsuzdu. Bir kaç maddeyle bitmez.
 
     O halde tek çözüm; "açgözlülüğünü törpülemek, hatta mümkünse yok etmek." olsa gerek.

Küçücük mutluluklar diliyorum
Küçücük.
Bir çocuk saflğında gülüşler
Islanmış çimenlerin kokusu
Ruhumuza dokunan şarkılar
Akordu bozulmayan bir yaşam bestesi
Maskelerden arınmş yüzler
Sımsicak kahkahalar
Çatılmayan kaşlar
Gün doğumları
Hepsi bu..

Ne güzel şey şu yaşamak,
Biraz usta bilgeliğinde,
Biraz çocuk safliğinda ;
Ne çok dik, ne çok kambur,
gerektigi Kadar mütevazi,
yeteri kadar gururlu...

"İnsanoğlu adımlarını hep mezardan uzaklaşmak için atar. Ama yine de attığı her adımla mezara daha çok yaklaşır. Her soluğunu ömrünü uzatmak için alır, ama alınan her soluk, kendi ömründen bir solukluk zaman harcar.."

MİŞ ve ECEK, yok denecek kadar az olmalı hayatta. Zira, YOR için daha çok zamana yer kalmalı ömürde.

Harcanip gidiyor, ömür dediğin..

Çalışıp didinirken  çocuklarına,işine odaklanıyorsun da emekli olunca  pat diye orta yaşı geçtiğini  görüyorsun.
Geriye dönüp baktığında ise  koskoca bir hiç sarıyor beynini..

MİŞ ve ECEK, yok denecek kadar az olmalı hayatta. Zira, YOR için daha çok zamana yer kalmalı ömürde.

Sayın hocam zamanlarla açıkladı hayatı.
Keşke ile de bir zaman kavramı olsaydı da keşke demeseydik keşke

ÖYLE İNTİHAR EDİLMEZ, BÖYLE EDİLİR!

Bir çoğunuz Ümit yaşar Oğuzcan deyince hatırlarsınız
Aşk ve melankolin ve de hüznün şairi diye anılır.
İşe o adamın yaşadığı dramın bir öyküsü..
Ümit Yaşar Oğuzcan’ın yaşamı boyunca 24 kez intihara teşebbüs ettiği söyleniyor. Kendisine göre ise bu rakam 3 kereden ibaret.
Oğlu Vedat doğduktan sonra da intihar teşebbüslerine devam eden Ümit Yaşar Oğuzcan bir türlü ölmeyi beceremez. Her seferinde bir sebeple kurtulur.
Sürekli evde Ümit Yaşar’ın başarısız intihar girişimleri ve acı sonuçlarının konuşulması ailenin huzurunu iyiden iyiye bozmuştur.
Bu intihar fikri ise Vedat Oğuzcan’ın aklında dönüp durmaya başlamıştır bile. 17 yaşına geldiğinde ise Vedat Oğuzcan belki de babasına bir ders vermek ister.
Vedat Oğuzcan bu huzursuzluk ortamında daha fazla yaşamak istemez ve Galata Kulesi’ne çıkıp kendini aşağıya bırakır.
Babasının 24 kere intihara teşebbüsüne karşılık kendisi ilk teşebbüsünde ölmüştür. Rivayete göre ise yere düştüğünde çevredekiler Vedat Oğuzcan’ın elinde bir intihar notu bulmuştur.
Notta ise bu dramı daha acıklı hale getiren şu kelimeler yazmaktadır: “Baba öyle intihar edilmez, böyle edilir.”
Bunun sonrasında ise Ümit Yaşar Oğuzcan Oğlu Vedat’ın intiharı için “Galata Kulesi” adlı şiirini kaleme alır.

6 Haziran 1973, pırıl pırıl bir yaz günüydü,
aydınlıktı, güzeldi dünya,
bir adam düştü o gün galata kulesinden.
kendini bir anda bıraktı boşluğa;
ömrünün baharında, bütün umutlarıyla birlikte paramparça oldu.
bir adam düştü galata kulesinden;
bu adam benim oğlumdu gencecikti Vedat,
ışıl ışıldı gözleri, içi,
bütün insanlar için sevgiyle doluydu
çıktı apansız o dönülmez yolculuğa
kendini bir anda bıraktı boşluğa,
söndü güneş, karardı yeryüzü bütün zaman durdu.
bir adam düştü galata kulesinden
bu adam benim oğlumdu; açarken ufkunda güller alevden,
çıktı, her günkü gibi gülerek evden,
kimseye belli etmedi içindeki yangını
yürüdü, kendinden emin sonsuzluğa doğru.
galata kulesinde bekliyordu ecel,
bir fincan kahve, bir kadeh konyak,
ölüm yolcusunun son arzusuydu bu,
bir adam düştü galata kulesinden;
bu adam benim oğlumdu.
küçücüktü bir zaman,
kucağıma alır ninniler söylerdim ona,
uyu oğlum, uyu oğlum, ninni.
bir daha uyanmamak üzere uyudu Vedat.
6 haziran 1973 galata kulesinden bir adam attı kendini;
bu nankör insanlara bu kalleş dünyaya inat,
şimdi yine bir ninni söylüyorum ona,
uyan oğlum, uyan oğlum, uyan Vedat!

alıntı

'Makam insanı bozmaz; ayarını ortaya çıkarır.'

"Bazen rüzgarın saçımı dağıtmasına,
yağmurun yüzümü ıslatmasına,
birilerinin kalbimi kırmasına
izin veririm sonra :
Saçımı toplarım
Şemsiyemi açarım.
Kalbimi kapatırım.
Hepsi bu.. "
-Can Yücel