Günümüz İnsanları Mı Daha Mutlu Yoksa Geçmiştekiler Mi?

geçmişteki insanlar daha mutlu bence..bir lokma bir hırka yetiyormuş.şimdiki gibi onda var bende de olsun hırsı yokmuş.

Annemin bir çulu bir döşeği 2 de tenrece tabağı varmış gelin olduğunda. şimdi her şey dört dörtlük ama Mutluluğu bırak huzur yok.

Tabii ki geçmişte çok daha mutluyduk. Ben örneğin, hiçbir şeyimiz yokken çok daha mutluydum. Şimdi her şeyim var ama mutsuzum. Bunu neyle açıklayabilirim ki? İmanım, sabrım ve şükrüm olmasa ayakta duracak halim olmaz.

Geçmiştekiler
Doyumu,şükrü,saygıyı,sevgiyi bizden daha iyi kullandıkları,yaşadıkları kesin.

Geçmiştekiler
Komşuluklar arkadaşlıklar akrabalık ilişkileri şimdiki gibi bencilce değildi.Çat kapı birine gidebilirdin.Şimdi önceden randevu alman gerekiyor.

Saygı, sevgi, bolluk, bereket ne ararsanız vardı; hani şimdilerde diilendirdiğimiz tekrardan edinmeye çalıştığımız değerlerimiz var ya ( adalet, saygı, dostluk, öz denetim, sabır, doğruluk, sorumluluk, yardımseverlik.) işte onlar zaten vardı

Geçmiştekiler
Komşuluklar arkadaşlıklar akrabalık ilişkileri şimdiki gibi bencilce değildi.Çat kapı birine gidebilirdin.Şimdi önceden randevu alman gerekiyor.

elimizde bir çay tabağı tuzunuz varsa annem biraz istiyor der komşuya giderdik. Kendimiz aldıktan sonra fazlası ile verirdik.

İnsanı mutlu edecek hiç bir şey kalmadı, çikolata çocuklarda tebessüm tepkisi bile bırakmıyor. Akrabalar insanlara sevimsiz geliyor, dostluklar zaten menfaat ilişkileri üzerine kurulmuş vaziyette. Günümüz insanı normal vaziyette yaşam sürüyor.Mutlu olmaları imkansız,sadece mutsuz olabilirler, en değerli neleri varsa onları kaybettiklerinde mutsuz olacaklar, mutlu olmak ise bir hayal
  Eskiden insanlar daha iç içeymiş,samimi ve doğal, kıskançlıktan eser yokmuş. Birbirlerinin eksiğini tamamlar birbirlerini gözetirlermiş,kendileri için değil bir birleri için yaşarlarmış.Zorluklara sabrederlermiş ağızlarından isyan cümleleri çıkmazmış.Şimdi bundan eser yok maalesef

Kesinlikle geçmiştekiler mutluydu.Çünkü mutlu olmak için çok küçük şeyler yeterdi.Yamalı giymek, ütüsüz giymek, çok eşyanın olmaması ayıp değildi.Tarhana çorbası bulgur pilavı şükredilerek yenirdi.
Bremen Mızıkacıları adlı kitabı ilk okuduğumda (1973-74) kahramanlar terkedilmiş bir eve giriyorlar, çok güzel bir sofra buluyor ve iştahla yiyorlardı.Benim hayalimde o güzel sofrada bulgur pilavı, kuru fasulye ve erik hoşafı vardı.Çünkü bu yemekler olunca ben çok seviniyor, mutlu oluyordum.şimdiki çocuklar da yetişkinler de mutlu olmamak için uğraşıyor adeta.

Bence geçmiştekiler daha mutluymuş. Küçük şeylerle bile mutlu olabiliyorlardı. Şimdi hepimizin nerdeyse herşeyi var ama yetinmiyoruz. Kıymetini bilmiyoruz.
Eskiden  İnsanlar daha samimiymiş. bir çıkar amacı gütmeden birada yaşayıp giderlermiş. Şimdi öylemi peki?

geçmişi bilemem ama günümüz insanları son derece mutsuz...

hayatta hep daha fazlası olsun istiyoruz. isteklerimiz bitmiyor .hep daha iyisi hep daha fazlasının bizim olmasının hırsı bürümüş. büyüklerimizi dinlediğimizde o yokluk zamanlarını şükürle anıyorlar.bizlerde şükür yok .bundan dolayı hayattan zevk alamıyoruz tükeniyoruz ve mutsuzlaşıyoruz..

  Günümüz insanları mutlu olmayı da mutsuzluğu da tam anlamıyla yaşamıyor sanki... Mutlu olmamız gereken yerde sevinemiyor, üzülmemiz gereken yerde yeterince üzülmüyoruz. Artık olanlar bizi şaşırtmıyor... Duygularımızı kaybettik, teknolojiye yenik düştük; robotlaştık...

Bu soruya "şimdiler" diyen kaç kişi cikabilir acaba gerçekten çok merak ediyorum.

Geçmişi bugunu yok,insanin sansiyla da ilgili birdurum bu.şansli insanlar her zaman mutlu.şanstan kastım,iyi bir isi,evliligi,ailesi ,inanci ve ic huzuru ...

Çocukken nasıl mutlu olmayı öğrendi ya da öğretildiyseniz büyüyünce de değişen bir şey olmuyor.
Aile tutumlarına bağlı mutluluk da değişmiş olabilir.

Küçükken Bir şeker, bir balonla mutlu olurduk
Gece komşuluklara gider
Orada uyur,
Babalarımızın kucağında eve dönerdik.
Küçükken hayat hep bir şeker tadındaydı...

Büyüdük ve bir balonun havasında
Uçup gittik sanki
Sanki hiç yaşamamış ve hiç yaşanmamış gibi... (B.Gökçe)